Hiyasmin (177)

“Ano, sabihin mo na at inaantok na ako,’’ sabi ni Hiyasmin kay Dax sa malamyos na boses. Parang nanghihikayat.

“Hindi ko talaga malaman kung bakit hindi ko magawa ito, Hiyasmin,’’ sabi ni Dax.

“Ang alin?’’

“Ang magtapat.’’

“Kaya nga sabihin mo na. Makikinig ako sa mga sasabihin mo.’’

“Gusto kita Hiyasmin.’’

Kunwari ay nagulat si Hi­yasmin pero sa kaibutu­ran ng puso niya, masa­yang-masaya siya.

“Ako gusto mo?’’

“Oo gusto kita. Natatakot lang ako na baka hindi mo ako gusto.’’

“Bakit mo ako nagustuhan?” tanong ni Hiyasmin para matiyak kung totoo nga ang sinabi ni Dax. Mabuti na ang nakasisiguro.

“Basta ramdam ko na mahal kita.’’

“’Yun lang? Basta naram­daman mo na mahal mo ako?’’

“Oo, Hiyasmin. Talagang mahal kita.’’

“Paano ako makaka­tiyak na mahal­ mo nga ako?’’ tanong ni Hiyasmin na sinusubok kung hanggang saan ang pagma­mahal ni Dax.

“Pakakasalan kita —pero huwag naman bukas at hindi pa ako preparado.’’

Gusto nang bumunghalit ng tawa ni Hiyasmin pero pinigil niya. Gusto pa niyang matesting si Dax.

“Paano kung hindi ako gusto ni Nanay para sa iyo?’’

“Imposible yun—gusto ka niya.’’

“Paano ka nakatiyak?’’

“Basta gusto ka ni Nanay.’’

“Paano kung malaman­ niya na hindi naman talaga ako boarder dito at pinatira mo at saka pinag-aral?’’

“Anong masama roon?’’

“Baka magalit sa akin?’’

“Bakit naman maga­galit?’’

“Bakit hindi ko agad si­nabi sa kanya na boarder ako.’’

“Hindi magagalit yun. Hindi naman panloloko yun.’’

Napatango si Hiyasmin bilang pagsang-ayon.

“E anong sagot mo Hiyasmin?’’

“Sagot saan?”

“Sa ipinagtapat ko.”

(Itutuloy)