Ako ay Makasalanan (108)

“NAKAKAHIYA kang ka­patid!” sabi ng aming panganay. “Natiis mong hindi makita sina Tatay at Inay. Si Tatay, nagtiis ng hirap sa bukid para la­mang may maipadala sa’yo pero masama pala ang ginagawa mo…

“Pilit ka naming hina­nap sa Maynila pero walang makapagturo kung nasaan ka. Na­laman namin sa matan­dang may-ari ng boarding house na bigla kang umalis ng boarding house. Hindi alam kung bakit bigla kang umalis…

“Hindi namin alam kung ano ang nangyari sa iyo pero malaki ang aming hinala na may masamang nangyari sa iyo. Nakikita namin sa itsura mo…”

Tinanggap ko ang mga sinabi ng aking kapatid. Ka­salanan ko. Wala akong karapatang magpaliwanag.

“Hindi ka na namin ma­ta­tanggap dito. Natiis mo rin lang kami, pangatawa­nan mo na. Ayaw na na­ming makita pa ang pag­mu­mukha mo!”

Umiyak na lang ako. Iyon ang tangi kong maga­gawa.

Umalis na ako. Hindi ko alam kung saan magpapa­lipas ng gabi. Pero ma­lakas ang aking paniwala na malalampasan ko ito.

Naglakad ako nang naglakad. Mayroon pa akong nadaanang mga tao na nagkukuwentuhan sa isang tindahan. Nang ma­kalampas ako, narinig kong ako ang kanilang pinag-uusapan. Binilisan ko ang paglakad.

Hanggang sa makara­ting ako sa terminal. Tina­nong ko ang mga taong naroon kung may biyahe pa. Wala na raw. Kaaalis lamang daw ng bus. Bukas na ng alas-kuwatro ng umaga ang biyahe.

Doon ko ipinasyang ma­tulog. Wala naman sigu­rong magtatangka sa akin. Isa pa, kasama ko ang Diyos. Hindi Niya ako pa­babayaan. Hindi Niya pa­ba­bayaan ang isang taong nagsisisi na sa mga nagawang ka­sa­lanan.

Nakatulog ako nang mahimbing. Nang magi­sing ako, nakaparada na ang isang bus.

Buo na ang pasya ko, babalik ako sa Maynila para hanapin ang aking kapalaran. Naroon pa naman ang mga kaibigan kong si Aling Annie at Aling Delia.

(Itutuloy)