Ako ay Makasalanan (99)

GIMBAL ako sa sinabi ng matanda tungkol kay Cherry. Sabi ko na nga ba’t maaari siyang mapa­hamak sa pagtutulak ng damo. Pero ang alam ko, ang matandang ito na ka­harap ko ang source niya. Minsan ko nang nakita    na may iniabot ang ma­tan­da kay Cherry.

“Mabuti at umalis ka rito. Kung hindi ay baka pati ikaw napahamak,” sabi ng matanda na ma­su-si ang paghagod sa akin. “Saan ka ba naka­tira?”

“Ha e diyan lang po sa may Lealtad. E alam n’yo po ba kung saan nakabi­lang­go si Cherry?”

“Naku hindi ko alam. At saka ako e ayaw ko nang nakikialam dyan. Delikado nang makipag-usap sa kan­ya at baka pati ako’y ma­damay.”

“Gusto ko po sanang da­la­win.”

“Huwag mo nang dala­win at baka mapasama ka lamang.”

“Sige po aalis na ako.”

“Sige at me gagawin pa ako.”

Umalis na ako.

Nakaramdam ako ng gutom. Kagabi pa ako hu­ling kumain. Nakakita ako ng karinderya malapit sa simbahan ng Loreto sa may Bustillos. Umorder ako ng kanin at isang ulam at saka softdrinks. Habang kuma­kain ay iniisip ko kung saan ako pupunta pagkata­pos kong kumain. Meron pa naman akong pera. Maaa­ring tumagal pa ng isang linggo ang pera kong ha­wak. May nakatabi pa ako sa banko. Mabuti na la­mang at naideposito ko ang perang binibigay ni Mr.     Dy. Kung hindi ko naitabi iyon, baka sa bangketa ako matulog at magpapalimos para may makain.

Buo na ang pasya ko na huwag umuwi sa probin­siya. Wala akong mukhang ihaharap sa aking mga   ma­gulang pagkatapos ng   mga nangyari.

Nagtanong ako sa ba­ba­ing may-ari ng karin­derya kung may alam na nagpapa-bed space.

“Ang kapatid ko me­ron. Diyan lang sa Sulu­can. Halika at samahan kita.”

Nabuhayan ako ng loob. Ang ikinatatakot ko lang ay baka matunugan ni Mr. Dy na hindi ako pi­natay ng dalawa niyang tauhan at ipahanap uli ako.

(Itutuloy)