“MABUTI ngang mag-asawa na rin si Michelle sa Australia para naman hindi na masyadong masaktan,” sabi pa ni Abby.
“Kung halimbawa at tatawag, ihingi mo ako ng tawad Abby. Pero huwag ka nang magkukuwento ng iba pa. Huwag mo nang ikukuwento ang ugali ng babaing ipinalit ko. Basta, ihingi mo ako ng sorry…”
“Sige Kuya. Pero palagay ko, hindi na tatawag ‘yun. Ang alam ko, kapag nasaktan na kaming mga babae, mahirap nang makalimutan ang nangyari.”
Napabuntunghininga uli ako. Mas malalim.
“At saka mag-sorry ka man sa kanya, ang sugat ay nangyari na. Kaya mas mabuti pa kung hiwalay e talagang hiwalay na. Wala nang kontak pa para hindi na masaling pa ang sugat.”
Napatangu-tango ako. Ganoon na nga siguro ang maganda. Tama si Abby. Wala na dapat kontak pa.
Tanggap ko na ang ugali ni Rica. Kaya ko namang magpasensiya. Kaya ko namang lunukin ang mga ugali niyang kakaiba. Sabi ko sa sarili ko, baka kapag naisilang na ang aming anak ay magbago na at mawala na ang mga nakakasukang ugali. Kapag ina na siguro ay mababawasan na ang hindi magandang ugali.
Pero hindi. Kung ano siya noong makilala ko, walang ipinagbago at mas tumindi pa.
Makaraang makapanganak, nagdesisyong mag-resign na. Ayaw na raw niyang magtrabaho.
“Bakit naman naisipan mong tumigil sa pagtatrabaho, Rica?” “E sa gusto ko, e!”
Sarap sampalin pero nagpigil ako.
“Sayang naman ang suweldo mo. Malaki na. Puwede na tayong humulog ng kotse next year.”
“Ayoko na. Pagod na ako!” sabing nakaismid.
“E di mapapagod ka rin dahil me baby na tayo.”
“Ikuha mo ako ng maid. Ayaw kong may ginagawa rito sa bahay.”
Napailing-iling ako. Ano kayang kabaltikan ang naisip.
Sa dakong huli, siya rin ang nakapangyari. Nag-resign na sa trabaho. Naghanap ako ng katulong. Isang me edad ng babae ang nakuha ko. Hindi na mahihirapan si Rica. Pinagbigyan ko ang kapritso para wa-lang gulo.
(Itutuloy)