NABUSOG ako. Hindi ko sinunod ang sinabi ni Luningning na iwan ko na lang ang pinag kanan. Nakikain na nga lang ako e mag-iiwan pa ng maruming pinggan. Hinugasan ko ang mga pinggan. Hindi ako gumawa ng ingay at baka magising si Luningning na noon ay tulog na tulog na.
Nang matapos kong hugasan ang pinag kanan ko, umalis na ako. Kinabig ko ang pinto. Sinigurado kong sarado bago ako umalis. Delikadong may makapasok na iba at baka kung anong gawin kay Luningning.
Ang pagtungo ko sa tirahan ni Luningning ay kinuwento ko kay Gina.
“Doon ako kumain. Hindi na nga ako naistima dahil antok na antok.”
“Sinong kasama niya sa kuwarto?”
“Hindi ko alam. Wala namang sinasabi.”
“Hindi kasi makuwento ang lukaret na iyon. Hanggang ngayon, hindi pa ako tinatawagan.”
“Masyado kasing busy si Luningning.”
“Kapag may time ka ay lagi mong puntahan Rico. Lalo pala at nag-iisa siya sa araw. Paano kung magkasunog diyan.”
“Naisip ko nga ‘yon. Parang ang tingin ko pa naman kay Luningning ay pa-easy-easy.” “Anong pa-easy-easy?” “Pa-rang balewala sa kanya ang buhay. Kung ano ang dumating e di tanggapin.”
“Wala na yatang balak mag-asawa. Masyado yatang nasaktan sa paghihiwalay ng boyfriend noon.”
“Biniro ko nga kung hindi na ba siya mag-aasawa. Sagot ba naman e magbuburo na lang daw siya.”
“Lukaret talaga. Sabi naman sa akin noon, magpapaanak na lamang daw siya. Uso naman daw ngayon ang ganoon. Kapag may anak daw siya, iyon na lang ang iintindihin niya.”
“Palagay ko hindi magagawa ni Luningning ‘yon. Ano ‘yun basta hahatak siya ng lalaki at magpapaano siya?” “Ewan ko sa lukaret na ‘yon.”
“Puwede ba yung basta ka na lang kakaang?”
“Ay ang bastos ng words mo, Rico.”
Nagtawa lang ako.
“Basta lagi mo lang puntahan at usisain. Baka kung ano ang mangyari kay Lukaret.”
“Oo. Kapag sinipag ako.”
(Itutuloy)