Ninong (ika-93 na labas)

“ALAM mo naiinggit   ako sa iyo Carding, kahit na hirap na hirap kayo sa buhay, nakikita ko ang magandang pagsasa­ma ninyong mag-asawa…”

Napangiti lamang si Carding.

“Maligaya rin kami Mang Mon kahit na wa­ lang makain. Basta ang nasa isip ko ngayon, balang araw e makaka­ahon din kami rito. Dito sa dalawang anak ko ako nag-aalala. Gusto ko rin sanang mabago ang buhay nila.”

Lalo akong huma­nga kay Carding. Mabu-ti pa siya at labis ang   pag­mamahal sa dala­wang anak samanta­lang ako, nagawa kong pabayaan ang aking dalawang anak. Tala­ gang masama akong ama. Tinalo pa ako ng isang amang ka­tulad ni Carding na mas­ki yata nasa palad na ang kanin at isusubo na lamang ay ibibigay pa sa anak. Ako, natiis ko ang aking asawa at dala­­­wang anak na walang ma­ gastos at makain para lamang maibigay sa putang si Diana. Ang tanda kong tanga. Kung kailan ako nagka-edad ay saka na­isip magloko. Pi­nakain lamang ng kapira­song karne ay nalimutan na ang responsibilidad.

“Hindi ka bagay sa lugar na ito Mang Mon. Sa tingin ko e maganda naman ang trabaho mo sa Saudi at siguro e ma­laki ang sahod mo…”

“Malaki ang sahod ko sa Riyadh, Carding. Kaya nga ang lakas ng loob kong sustentuhan si Diana e.”

“Napakaganda ba ta­laga ng babaing yon   Mang Mon at masyado kang natangay?”

Tumango lamang ako. Kung sasabihin ko pa ang itsura ni Diana kay Carding ay baka lalo lamang madagdagan ang nada­ ra­ma kong pagkasuklam sa babaing iyon. Mas ma­gandang huwag ko nang sabihin pa ang mga pan­labas na anyo ni Diana.

“Bukas po Mang Mon ay umuwi ka na sa inyo. Sa palagay ko tatang­ ga­pin ka naman ng asawa mo.”

“Oo nga Carding. Nai­sip ko, malaki pa ang pag-asang matanggap ako ni Delia.”

“Huwag mo na ring hanapin pa ang babaing nanloko sa’yo, Mang Mon. Baka yung nadikwat sa’yo e madikwat din sa kanya. Di ba kung ano raw ang ginawa mo sa kapwa mo, ganundin ang gagawin sa’yo?”

Humanga ako kay Car­ding.

“Sige Mang Mon, ma­ tulog ka na. Bukas nang maaga e ihahatid kita     sa sakayan ng dyipni.”

“Salamat Carding.”

Iniunat ko ang aking katawan sa karton na na­kalatag sa semento. Gi­nawa kong unan ang aking maleta. Pumikit ako hanggang sa tuluyang mawala sa pandinig ko ang ingay ng dyipni, ingay ng ilog, huni ng mga daga at kung anu-ano pang     ka­luskos sa bahaging   iyon ng pampang ng Ilog Pasig.

Kinabukasan, bago pa lamang pumupula ang silangan ay naramda-man ko na ang pagtam­pal ni Carding.

“Umaga na Mang Mon. Ihahatid na kita sa saka­yan,” sabi nito. “Pa­tu­ngo na rin kasi ako sa trabaho ko e…”

“Sige, Carding.”

Nasulyapan kong tulog pa ang mag-ina ni Carding. Mahimbing na ma­himbing sila sa pag­ tulog.

Bitbit ko ang maleta, habang naglalakad ay nagkukuwentuhan kami ni Carding. Bitbit ni Car-ding ang lalagyan ng si­ga­rilyo. Kailangan daw na agahan niya ang pag­tu­­ ngo sa may parada- han ng dyipni para maka­rami. Ngayon daw ay sa may Carriedo — sa ilalim ng LRT siya magtatawag ng pa­ sahero at mama­yang ha­pon ay sa may Post Office. Kailangang maka-kita siya ng P200 para maka­raos ang pa­mil­ya niya.

Nang makarating kami sa may McArthur Bridge ay itinuro niya sa akin ang sasakyang dyipni patu­ngo sa terminal ng bus na sasakyan ko na­man pau­wi sa amin.

Bago ako sumakay ng dyipni, dinukot ko ang aking pitaka at kinuha roon ang P200. Mayroon pa akong natirang P400. Itinira ko ang P200 para pamasahe.

“Salamat Mang Mon. Malaki ang maitutulong nito para sa pamilya ko.”

Tinapik ko ang ba­likat ni Carding.

“Salamat din, Car-ding. Magkikita pa rin siguro tayo sa darating na panahon.”

“Puntahan mo lang ako sa paraiso namin Mang Mon,” sabi at nag­­tawa.

Sumakay ako ng dyipni. Wala pang trapik kaya mabilis akong na­karating sa bus station. Tamang-tama na paalis na ang bus patungo sa amin. Nagmamadali akong sumakay. Ilang minuto pang paghihin­tay at umusad na ang bus.

Habang tumatakbo sa expressway, iniisip ko na ang mga sasa­ bi­hin kay Delia. Sana ma­intindihan niya ako.

(Itutuloy)