SIGURO’Y ako lamang ang dating OFW sa grupo ng mga taong nasa pam pang ng Ilog Pasig sa dakong iyon ng Escolta. Sino ang mag-aakala na ang dating OFW na sumusuweldo ng dollar ay hahantong sa ganitong lugar. Ngayon ko naisip, walang nakaaalam sa maaaring mangyari sa isang tao. Maaaring ngayon ay buhay ka at maaaring mamaya lang ay matigas ka nang bangkay. Maaaring ngayon ay may pera ka pero mamaya lang ay simot na iyon. Ganyan ang nangyari sa akin. At gusto kong sisihin ang sarili ko. Ako at wala nang iba ang dapat sisihin kung bakit nangyari ito sa akin. Nagpatangay ako sa tawag ng laman at inapi ang aking asawa at mga anak.
Ngayon ko labis na na-realized ang mga kasalanang nagawa ko. Kung noon ay wala sa isip ko ang katagang pagsisisi, ngayon nagsisisi na ako. Dahil sa katakawan ko sa kapirasong laman na inalok ni Diana, ito ang napala ko.
Ang hindi ko lamang malaman ngayon at nagtatalo ang aking isip ay kung dapat na nga ba akong umuwi sa bahay at magtapat sa aking asawa. Hindi ko yata kayang sabihin ang mga nangyari. At paano kung hindi ako mapatawad ni Delia? Napabuntunghininga ako.
Napansin ko ang paglamig ng sikat ng araw. Malapit nang lumubog. Nakasalampak ako sa sementadong pampang at pilit inaliw ang sarili sa pagtanaw sa araw na nilalamon ng tubig.
Hanggang sa mapansin ko ang mag-anak na iyon sa di-kalayuan sa akin. Tila dito na sila nakatira. Inilalatag nila ang karton para magsilbing higaan nila. Sa tingin ko, tanggap na nila ang kapalaran.
(Itutuloy)