Ninong (ika-88 na labas)
HINDI ako makatulog. At pakiramdam ko, napakabagal lumipas ng magdamag. Hindi ko malaman kung paano ang gagawin para ma katulog — tumagilid, tumaob, tumihaya at kung anu-ano pang posisyon pero walang epekto. Ipinasya kong bumangon at muling kinuha ang aking maleta sa ilalim ng kama. Inisip kong panaginip lamang ang lahat at hindi totoong nalimas ang aking alahas, relo at ilang pirasong damit sa loob. Hindi totoo na wala na akong madudukot kapag naubos ang kaunting pera na nasa bulsa ko.
Pero nang buksan ko ang maleta, totoo lahat ang nangyari. Wala na nga ang aking alahas. Ang tanging naroon ay lumang med yas, lumang brief, lumang t-shirt at iba pang abubot na walang kuwenta at hindi maaaring ibenta. Tanging ang aking suot ang mahalaga kong possession.
Ibinalik ko ang maleta sa ilalim ng kama at pini- lit makatulog. Bukas ng umaga ay haharapin ko ang manedyer ng inn para ireklamo ang pagnana-kaw sa akin.
Pero ako pa ang sinisi ng gagong manedyer. Naglagay na raw sila ng baba-la sa bawat kuwarto na huwag mag-iiwan ng mahahalagang gamit kaya hindi na raw nila kasalanan kung may nanakaw sa akin.
“Tarantado ka pala e da pat kayo ang magpoprotekta sa customer n’yo. Nasaan ang security n’yo?”
“Hindi namin kasala nan kung nanakawan ka.”
“Irereport ko ito sa pulis.”
“Sige magreport ka. Pero bayaran mo muna ang bill mo!”
“Hindi ako magbabayad! Paano ako magbabayad e nanakaw na nga ang pera ko.”
“Ipapupulis kita Mister kapag hindi ka nagbayad. Subukan mong umalis na hindi nagbabayad at ipadadampot kita. Malapit lamang dito ang presinto.”
Gigil na gigil na ako sa gagong manedyer. Gusto ko nang dunggulin ang nguso pero pinigil ko. Ako ang talo kapag nagpadala sa init ng ulo. Kapag pinapulis niya ako tiyak na malalaman ni Delia ang lahat. Siyempre iimbestigahan ako ng mga pulis. Ako ang lalabas na kontrabida dahil sasabihin ng manedyer na gusto kong takbuhan ang aking bill. Tiyak na kokontakin ng mga pulis ang aking asa-wa at bulgar na ang ginawa kong kabalbalan.
Kaya para wala nang gulo, binayaran ko na lamang ang bill —P1,000 lahat. Pikit-mata na. Bahala na. Nang mabayaran ang bill, meron pang natirang limandaang piso. Saan aabot ang P500?
Nakalabas na ako ng inn. Pakiramdam ko, walang laman ang aking ulo habang bitbit ang maletang walang laman. Naglakad ako patungo sa direksiyon ng Avenida. Dineretso ko iyon hanggang sa makarating sa Raon. Nilampasan ko ang Raon at naglakad uli hanggang sa masumpungan ang Sta. Cruz Church. May mga upuang semento sa harap ng simbahan na nayuyungyungan nang malagong punongkahoy. Doon ko ipinasyang maupo. Nakadama ako nang matinding pagod at gutom. Hanggang sa makaramdam ako ng antok. Iniunat ko ang katawan sa upuan. Ginawa kong unan ang maleta.
(Itutuloy)
- Latest
- Trending