Ninong (52)

NAGTAKA ako nang dumating sa King Khalid International Airport (KKIA) na walang sundo. Inaa­sahan ko nang naro­on si Jigo. Alam kasi niya ang araw ng da­ting ko. Siya pa ang nagsabi sa akin na susunduin ako. Bakit kaya wala? Baka na­li­mutan. Ni hindi man lamang ako naka-pag-text sa kanya.

Pero okey lang. Baka nakakita na ng ibang lalaki at iyon ang kinahu­huma­lingan. Okey lang. Sa­bagay nagsasawa na rin naman ako. Pa­rang nakadarama na ako   ng karumihan.

Nag-limousine na ako patungo sa hotel na aming tirahan. Ku­lang-kulang na isang oras din na takbuhin   ng limousine ang aming tirahan.

Habang tumatakbo ang limousine ay si Diana ang aking nai­isip. Matagal pa bago kami magkita muli — isang taon pa. Baka masira ang ulo ko sa pagkainip. Kung bakit kasi nataon pang nag­punta ang mga biye-nan niya. Ako tuloy ang apektado.

Pasado alas-diyes na nang makarating ako sa aming tirahan. Kung bakit hindi ako sinundo ni Jigo ay ma­lalaman ko.

Hindi na ako kuma­tok at pinihit ang sera­dura ng aming pinto. Naka-lock. Kumatok ako. Baka isinara ta­laga ni Jigo at natutu-log na. Walang suma­sagot. Kumatok pa ako. Wala talaga. Baka naman nasa ibang kuwarto at may katalik na iba. O baka naman lumipat na sa ibang kuwarto. Kung anu-ano na ang naisip ko. Ba­hala siya sa buhay niya!

Napilitan na akong kunin sa guard sa ground floor ang dup­likadong susi ng aming kuwarto.

Nang buksan ko ang aming kuwarto ay sumalubong sa akin ang lamig. Ibig sabi-hin, kaaalis lamang ni Jigo at kapapatay la­mang ng aircon. Saan kaya nagpunta?

Hindi ko na gaa­nong binigyan ng pan­sin si Jigo. Bahala siya sa buhay niya. Kung gusto niya e mag­kanya-kanya na kami. Nahiga na ako para matulog. Pagod na pagod ako. Masama rin ang loob dahil sa pagkabigong maka-talik si Diana.

Nagulantang ako nang may bumagsak sa dakong paanan ko. Nang tingnan ko kung ano iyon ay na­gulat ako. Si Jigo! Na­­kaupo sa dakong pa­anan ko. Nang ting­nan ko ang relos ay pasado ala-una ng madaling araw. Na­ka­tingin lamang sa akin si Jigo. (Itutuloy)