(Kasaysayan ni E.A.E.)
NAGING matalik ka ming magkaibigan ni Joy. Siya rin ang kumumbinsi sa akin na maging malapit sa Diyos. Kailangan daw na makilala muna ng tao ang Diyos saka lamang maaaring magsisi sa nagawang ka salanan. Ang pagtanggap sa Diyos ang magiging simula ng lahat.
“Alam mo noong una hindi ko rin ma tanggap ang lahat, Eloi,” sabi ni Joy na tila ba magaan na magaan ang kalooban sa pagkukuwento. Nakaupo kami sa tarima habang nagkukuwentuhan ng araw na iyon. Tapos na ang aming mga gawain sa loob. “Katulad ng nararamdaman mo, parang bibigay din ako noong una kong pasok dito. Ang hirap!”
“Anong ginawa mo?” tanong ko.
“Lumapit ako sa Di yos. Talagang walang imposible sa Diyos, Eloi…”
“Naniniwala na ako, Joy. Nararamdaman ko ang presensiya Niya habang tayo ay sama-samang nagdadasal…”
“Ganyan ang naramdaman ko Eloi. Biglang-bigla naging malawak ang pananaw ko kahit na imposibleng maibalik pa ang nakaraan…”
“Nararamdaman ko ngayon na nababawasan na ang dalahin ng konsensiya ko, Joy. ”
“Ngayon kahit na itinakwil na ako ng mga magulang ko at kamag-anak, nakakaya ko na, Eloi. Kailangang tanggapin ko ang katotohanan. Ikaw ba, Eloi, me mga kamag-anak pa?”
“Wala na,” sagot ko. “Ulilang lubos na ako. Ang mga magulang ko e magkasunod na nama tay noong nasa high school ako. Ang probinsiya ko nga e sa Quezon.”
“Saan ka sa Que zon?”
“Sa Candelaria. Matagal na akong hindi nakakauwi roon. Mula nang mag-graduate ako ng high school. Dito na ako sa Maynila nagpalabuy-laboy.”
“Anong trabaho ang napasukan mo rito sa Maynila?” tanong ni Joy na parang nahihiwa gaan sa mga ipinagtapat ko.
“Pagiging katulong pero…” ibinitin ko.
“Pero ano?”
“Sana e hindi na ako naging katulong.”
“Bakit?” “Kumabit kasi ako sa amo kong lalaki — Intsik.”
“Tapos?”
“Mag-aabroad sana ako — sa Kuwait o Saudi pero may nag-alok na maging katulong ako at iyon, nakarelasyon ko na naman ang aking among lalaki…”
“Paano ka naman nasangkot sa panununog?”
“Ibinahay ako ng amo ako. Nang nakatira na ako sa apartment na pag-aari ng matrona, nagkaroon uli ako ng kabit. Hindi ko alam, ang kinabitan kong lalaki e inaasawa ang matrona. Natuklasan ko pa, na niloloko nila ako, ayun, gumanti ako, sinunog ko sila…pinlano ko talaga. Pero mahirap pala ka pag konsensiya ang umusig…”
Napatangu-tango si Joy.
“Alam mo Eloi, wala sa itsura mo na maka kagawa ng ganoon. Kasi tipong inosente ka. Para bang walang kamuwang-muwang sa mundo…”
“Ikaw naman, Joy anong nangyari at na sangkot ka sa drug pushing?”
“Kasalanan ng siyota kong pusher. Noon pa man e alam ko nang masama ang gawain niya pero nagpatuloy pa rin ako sa pakikisama sa kanya. Hindi ko pinakinggan ang mga magulang ko. Lumayas ako at nakisama sa pusher kong siyota. Namemera kami nang ayos sa shabu. Akala ko wala nang katapusan ang dating ng pera….”
Tumigil sa pagkukuwento si Joy at nakita kong nangilid ang luha.
“Kapag pala nasanay kang maraming pera, ang hangad mo pa ay madagdagan iyon. Naging sakim na ako. Lalo pa kaming naging matapang sa pagtutulak. Kapag natunugan namin na mainit kami sa mata ng PDEA at mga pulis, lipat sa ibang lugar. Minsan isang babae ang natunugan namin na nagbibigay ng inpormasyon sa barangay at pulis. Hinanting ko ang babae at pinatay ko — sinaksak. Malakas ang loob ko dahil marami kaming pera. Kayang bayaran kung maghahabol ang mga kaanak. Pero nagkamali ako, hindi nagpaareglo ang mga kaanak ng napatay ko. Dito na nga ako nahantong. Dalawa ang kaso ko, murder at drug pushing. Habam buhay ang sentensiya ko…”
“Ang siyota mo, Joy nasaan na?”
“’Yan ang masaklap. Mula nang makulong ako, hindi na nagpakita. Iniligtas na ang sarili. Siguro patuloy pa rin siya sa pagtutulak ngayon.”
“Ang mga magulang mo dinadalaw ka rito?”
Hindi sumagot si Joy. Saka umiyak.
“Itinakwil na nila ako Eloi. Mula nang makulong ako rito, ni isa sa kanila, hindi man lamang ako dinalaw…”
Parang gusto ko na ring umiyak sa mga ipinagtapat ni Joy.
(Itutuloy)