(Kasaysayan ni L.B.G.)
NAPANSIN namin ni Lea na parang natuklaw ng ahas si Sam makaraang halikan sa pisngi ni Jane. Hindi niya talaga akalain na susundo sa kanya si Jane.
“O ba’t para kang naka gat ng ahas, Sam?” sabi ng ina nitong si Nanay Auring.
“E kasi Nanay masyado akong nabigla. Nasorpresa baga!”
“Ako ang nagplano nito. Sabi ko kay Jane, sosorpresahin ka namin at titingnan ang reaksiyon mo. Anong masasabi mo kay Jane?”
“Ang ganda naman pala talaga niya, Nanay. E, Jane hindi kaya ikaw ang Miss Mindoro. Pang-beauty titlist ka.”
“Hindi naman, Sam. Miss Socorro lang ako,” sagot na nakangiti ni Jane.
Ang Socorro na binanggit ni Jane ay isang bayan sa Or. Mindoro. Malapit lang sa Pi namalayan na bayan naman ni Sam. Sabi ni Sam, dating sakop ng Pinamalayan ang Socorro pero nagsarili noong late 60’s.
“Maganda ka talaga Jane. ‘Yung pinadala mong photo e iba. Mas maganda ka sa personal,” sabi pa ni Sam na talagang hangang-hanga sa ganda ni Jane.
“Ikaw din Sam, mas guwapo ka sa personal.”
“Uy gumaganti ka ha?”
Nagtawanan ang dalawa. At pagkatapos ng kanilang pagbobolahan (este pagkukumustahan) ay sina Lea at Jane naman ang mahigpit na nagyakap.
Nagkumustahan. Magkasundo agad ang dalawa na parang matagal na silang magkakilala.
“O siya tayo na at naiinip na siguro ang drayber ng van na inarkila ko,” sabi ng nanay ni Sam.
Lumakad na kami sa hintayan ng sasakyan. Una naming ihahatid ay si Lea na ang bahay ay nasa Makati pag katapos ay ako na nasa Maynila. Sina Sam, Jane at Nanay Auring ay dederetso na raw ng Mindoro. Pero tumutol ako sa plano nilang umuwi na agad. Tiyak na gagabihin sila sa biyahe. Inalok kong sa bahay na sila matulog at kinabuka- san na lamang umuwi. Puma yag sina Sam.
“Kasyang-kasya tayo sa bahay ko. Dalawa lang kami ni Junior doon.”
Nag-alok din si Lea na puwedeng sa bahay na niya sa Makati tumuloy sina Sam.
“Ganito na lang,” sabi ni Lea. “Sa unang gabi, kina Leo kayo matulog at sa ikalawang gabi e sa bahay naman. Kasyang-kasya tayo sa bahay ko.”
“Aprub!” sabi ni Sam.
“Okey ba sa’yo Jane?” tanong ni Lea.
“Okey sa akin.”
Sumabat ang ina ni Sam.
“E di magtatagal pala kami rito sa Maynila?”
“Tutal naman ho Nanay Auring at narito na rin lang e di pag-usapan na natin ang magiging kasal naming apat. Actually buo na ang plano namin. Sa Tagaytay kami pakakasal at doon na magre-reception,” sabi ko.
“Aba’y sige. Nasa hustong edad na naman ang dalawang ire at siguro nga’y dapat lang na pag-usapan ang kasal. Ako ay gusto nang magkaapo kay Sam.”
“E okey na po sa inyo ang kasal naming apat, Nanay Auring?”
“Oo. Okey sa akin. Masaya yan.”
Pinalantsa na namin ang lahat ukol sa nalalapit naming kasal. Wedding coordinator na lang ang bahala sa lahat. Hindi na kami kailangang mapagod pa.
At katulad nang mabilis na paglipas ng panahon na naranasan namin sa Riyadh, dito sa Pilipinas ay masya- do ring mabilis ang ikot ng orasan. Parang kailan lang ay ipinaplano namin ang kasal na iyon sa Tagaytay, pero ngayon ay kaganapan na. Hindi isang panaginip lang ang lahat. Totoo!
Naglalakad na kami ni Lea sa gitna ng simbahan patungo sa altar. Nasa unahan namin si Sam at Jane. Bakas sa mga mukha namin ang labis na kaligayahan sa oras na iyon.
Lumuhod kami ni Lea sa nakahandang upuan. Napansin kong napakaganda ni Lea sa traheng suot. Nang pagmasdan ko sina Jane at Sam, nasa kanilang mga mukha ang labis-labis na kaligayahan.
Makalipas ang isang oras ay ganap na ang aming pag-iisampuso. Nasa tagpong hahalikan na ang bride bilang pagsunod sa progra-ma. Parang nagkaisa naman kami ni Sam. Isa, dalawa, tatlo! Mag kapanabay naming hinalikan sa labi ang aming bride. At ang kasunod niyon ay ang palakpakan.
At ang walang katapusang photo-ops. Hindi rin matapus-tapos ang congtratulations.
Nilapitan namin ni Lea sina Sam at Jane. Mahigpit kong kinamayan si Sam at niyakap naman ni Lea si Jane.
“Sana ay walang katapu san ang ating pagkakaibigan, Sam,” sabi ko.
“Walang katapusan ito Bro. Maski ang mga anak-anak natin ay mamanahin ang ganitong katibay na pagka kaibigan,” sagot ni Sam.
Nakatingin sa amin ni Sam ang aming mga asa-asawa. May luhang nangi ngilid sa kanilang mga mata — luha ng kaligayahan.
(ABANGAN BUKAS ANG ISA NA NAMANG KAPANA-PANABIK NA KUWENTO BUHAT PA RIN SA PANU-LAT NI RONNIE M. HALOS. HUWAG KALILIGTAANG SUMUBAYBAY.)