Ulag (ika-14 na labas)

(Kasaysayan ni L.B.G.)

HABANG naghi­hintay daw si Sam kay Nellie ay kumain siya ng mani. Iniisip daw niya na ibang mani na ang mati­tikman maya-maya lang.

Sanay na raw sa ga­noong sitwasyon si Sam na nasa ibang ba­hay para umangkin nang hindi niya pag-aari. Kaya wala nang takot na nadarama kahit na ang nakatakdang tik­man ay pag-aari ng da­yuhan. Wala raw siyang kaba na mahuhuli ng Briton. Tiyak na hindi siya mahuhuli sapagkat wala ang Briton. Kumpirmado. Maski nga si Nellie ay kam­pante siyang pina­tuloy. Ibig sabihin, ma­layang-malaya.

“Halika na Sam,” ta­wag ni Nellie mula sa kusina.

Tumayo si Sam at kam­­panteng nagtungo sa kusina.

“Ano bang niluto mo Nellie?”

“Bistik at sinigang na tanigue.”

“Waw! Parang nasa Pinas ah.”

“Maupo ka na. Ngayon nga lang ako nakapagluto nito. Wala kasi si Tom. Ka­pag andito yun baka na­bigwasan ako….” At na­pa­tigil sa pagsasalita si Nellie. Nabigla yata sa sinabi.

Pero nagkunwari raw si Sam na hindi napansin ang pagkabigla ni Nellie.

“Masarap sigurado ang luto mo. Sa amoy pa lang…”

“Tikman mo muna para malaman.”

Tinikman ni Sam ang sinigang. Napa-waw daw siya sa sarap. Tinikman ang bistik at napa-waw din sa sarap.

Masaya silang nag­salo ni Nellie. Pinagsil­bihan siya ni Nellie.

“Espesyal kitang bisita kaya ganito ang pag-istima ko.”

Pagkatapos niyon ay masarap din ang pagsa­salo nila. Wala nang sa­litaan pa. Pawang mga mata lamang nila ang nag-usap.

Sa sopa sila nagtalik ni Nellie. Hindi na nila pina­lampas ang nadamang init. Kung gaano kainit si Sam, ganoon din kainit si Nellie. Sa pakiwari ni Sam, kulang na kulang si Nellie sa pagma­ma­hal. Umaga na umalis si Sam sa bahay ni Nellie. Nangako na ba­balik kinagabihan si Sam.

Bumalik nga si Sam kinagabihan.

Isang buwan na halos doon nakatira sa bahay ni Nellie si Sam.

(Itutuloy)