Ellang (132)

(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)

MINSAN isang gabi ay napa­sukan ako ni Inay sa kuwarto na umiiyak. Naalala ko na naman kasi ang mga nang­yari sa akin sa Ri­yadh. Isa pa, naalala ko rin si Dolfo na ewan ko kung may balak pa akong ha­napin. Imposible ka­sing hindi niya mala­man ang kinaroro­onan ko. Ayaw kong isipin pero palagay ko nga ay wala na siyang balak na ako’y pun­tahan dahil sa nangyari sa akin. Ayaw na niya sa isang tira-tirahan ng Arabo.

“Umiiyak ka na naman, Ellang…” sabi ni Inay. Ikalawang be­ses kasi iyon na nakita niyang umiiyak ako.

“Naalala ko lang kasi Inay si Dolfo.”

“Sabi ko naman sa’yo, bihira na sa mga lalaki ngayon ang nag­to­totoo.”

Napabuntung-hini­nga ako. Pinahid ko ang luha sa pisngi.

“Natutuwa na sana ako dahil sabi mo noon, may nakilala kang lalaki na ma­tino…iyon pala ay ka­tulad din ng iba…”

“Iniisip ko naman Inay na baka may nang­­yari sa kanya. Baka namatay ang nanay niya. Sabi kasi niya, malubha na raw.”

“Sana tumawag man lang siya kina Sister Cynth…”

Napabuntung-hini­nga muli ako. Hindi na nga kaya ako pupunta­han ni Dolfo? Hindi na kaya niya ako balak pakisa­mahan?

“Huwag mo na siyang isipin pa Ellang. Tama na ang pag-iisip sa kanya!”

Lumipas ang tatlong buwan. Napansin kong hindi pa ako nireregla. Na­bahala na ako. Ma­lamang buntis ako. Agad kong sinabi iyon sa aking ina.

“Punta tayo sa doctor, Ellang para makasiguro…”

Magulung-magulo ang isipan ko. Kung buntis ako, ano ang mangyayari sa buhay ko?

(Itutuloy)