Ellang (ika-56 na labas)

(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)

HABANG may ginagawa ako ng araw na iyon ay iniisip ko kung paano magsasabi sa aking mga amo para makautang ng isang libong riyals. Sa­sabihin kong kailangang-kailangan ng aking ina   sa Pinas dahil maysakit. Siguro naman ay mau­una­waan nila ako. Maba­bait naman ang mga amo ko.

Pero naisip ko na kay Sir na lamang magsabi ng tungkol sa aking uuta­nging sanlibong riyals. Baka matiyempuhan kong mainit ang ulo ni Madam ay mabulilyaso pa. Ma­hirap ngayong manim­bang kay Madam dahil nagbubuntis. Maselang magbuntis at tiyak na bugnutin.

Kay Sir na lamang ako magsasabi tungkol sa uutangin ko.

Pero mahirap humanap ng tiyempo. Laging nasa kuwarto si Sir at naka­bantay yata kay Madam.   Ni hindi nagpapatimpla ng tsay (tea). Siguro ay ayaw paalisin sa tabi ni Madam. Laging naglalambing siguro.

Kinabukasan ako na­kakuha ng tiyempo. Nag-iisa si Sir sa salas at nag­babasa ng diyaryo. Kahit  na hindi ako inuutusang magtimpla ng tsay ay nag­timpla ako at dinala sa kanya.

Nagulat si Sir nang ma­ki­ta ang dala kong tsay. Pero pagkatapos ay napa­ngiti.

Sinimulan ko na ang drama. Pinalungkot ko ang mukha na tila may mabi- gat na problema. At mabilis na nakita iyon ni Sir.

“Muskila Ellang?”

Tumango ako.

“Qul li.” (Sabihin mo sa akin.)

Iyon na ang pagkaka­taon ko kaya hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Sinabi kong uutang ako     ng isang libong riyals. Ipadadala ko sa Pinas da-hil emergency lang. May sakit ang aking ina.

“Alf riyals?”

“Aiwa.”

Nag-isip si Sir. Parang hindi mapagpasyahan ang aking hinihiling.

Umuusal naman ako ng dasal na sana ay pumayag siya at huwag nang sabihin kay Madam.

Dinagdagan ko pa ang drama. Sabi ko’y baka may masamang mang­yari sa  ina ko kung hindi agad madadala sa os­pital. Ga­noon na ako kades­pe­rado maiutang lamang ang mahal kong si Pol. Gagawin ko ang lahat.

“Anajdah, Moder!”  sabi ko na ang ibig sabi­hin ay “Tulungan mo ako!”

At hindi ako nabigo. Pumayag si Sir. Pero  may hiniling sa akin.

(Itutuloy)