AYAW kong tingnan iyon pero para bang may tinig na nagsasabing tingnan ko at huwag sayangin ang pagkakataon. Huwag palampasin.
Tiningnan ko kahit na may takot. Ang paghahangad na makakita ng "bagong tanawin" ang nangibabaw sa akin. Mahirap palampasin ang pagkakataon.
Tila wala namang pakialam si Ninang Joy sa pagkakaupo habang nakikipag-usap sa telepono. Tiwalang-tiwala siya na sa bahay namin ay walang dapat pangilagan at katakutang may gagawa ng masama.
Unti-unti ang ginawa kong pagsulyap sa "itinatago" ni Ninang Joy. Dahan-dahan habang patuloy naman ang aking mga paa sa paglalampaso sa sahig. Tabla ang aming sahig kaya masarap lampasuhin. Masarap tapakan. Lampaso sa sahig, tingin sa "joy to the world", lampaso, tingin. Ganoon ang ginawa ko.
Nakita ko ang langit. Paano’y masyado ngang burara si Ninang Joy sa pag-upo. Ganoon pala ang itsura niyon sa padaplis na tingin. Cute ang pagkakalilok na habang dinadaplisan ng tingin ay lalong nagiging maganda. Sariwang tingnan sapagkat pinkish. Nakapaligid ang tila mga itim na "barbed wire" na lalong nagpaganda sa kabuuan niyon. Isang magandang simbolo ng pagkababae. Hindi nakasasawa sa tingin. Para sa akin, iyon ang unang tagumpay na aking nakamit.
"Eric! Eric!"
Ang tawag na iyon ang nagpagulantang sa akin. Parang nanggaling ako sa mahabang paglalakbay. Iniwan ko ang paglalampaso. Si Mama ang tu-mawag at maaaring humihingi ng tulong. Siguro’y bubuhatin ang pinamili sa palengke.
Hinayang na hinayang ako. (Itutuloy)