Sinsilyo (185)
“O nasan ang ipakikita mo?” tanong ni Lyka kay Kastilaloy.
Inalis ni Kastilaloy ang nakatakip na kumot sa mga bagay na nasa sulok. Nalantad ang apat na punda ng unan na namumutok ang laman. Iyon ay may lamang bato at nasa ibabaw lamang ang barya.
“Ayan, para sa’yo yan, Lyka.”
Halos lumuwa ang mga mata ni Lyka sa apat na sako ng mga barya.
“Para sa akin ba talaga ‘yan, Tata Dune?”
“Ako ba ay marunong magbiro? Para sa’yo yan, he-he!”
“Ang dami niyan, Tatang Dune!”
“Kaunti pa ‘yan.”
“May isang milyon kaya yan, Tatang Dune?”
“Wala naman! Mga walong sako ang isang milyon.’’
“Wow! Kapag pala mayroon akong walong sako, milyonarya na ako.’’
“Oo, Lyka.’’
“Ang galing mo Tata Dune!”
“Hindi naman. Gusto ko lang mapasaya ka Lyka. Siyanga pala gusto mo bang makita ang loob ng mga sako. Ipakikita ko sa’yo!”
“Huwag na, Tatang Dune. Naniniwala naman ako sa iyo at saka halatang-halata naman na mga barya nga ang laman ng mga sako.’’
Nakahinga nang maluwag si Kastilaloy. Kung tiningnan ni Lyka ang laman ng mga sako o punda, baka mabu-king siya na bato lamang pa laman ng mga iyon.
“Salamat sa pagtitiwala, Lyka.”
“Puwede ko na bang kunin ang mga barya, Tatang Dune?”
“Puwede pero sa isang kondisyon.”
“Ano Tata?”
“Puwede bang madama ko ang bobsi mo, Lyka. Kaunting hipo lang.’’
“E paano kung ayaw ko?”
“E di hindi ko ibibigay ang mga barya.”
“Tuso ka talaga!”
“Siyempre naman. Sa panahon, ngayon, nakalalamang ang may alam at pinag-aralan. Baka puwede nang madama ko, Lyka.’’
“Sige. Pero ayaw ko rito. Gusto ko sa kuwarto ko.”
“Sige halika.”
Lumabas si Lyka.
Sumunod si Kastilaloy. Nakangiti siya nang lihim. Madadama na niya si Lyka.
(Itutuloy)
- Latest
