Kadugay ba?

Kini ang akong nasulti sa dihang nagpaabot ko og dugay sa akong mga bata. May lakaw man unta ko sa Tabuelan.

Apan salamat na lang kay sa maong pagpaabot ako napahuway ug sa maong pagpahuway may nakit-an ko kalabot sa akong kaugalingon. Mao nga wala koy laing nahimo gawas sa paghilom na lang dinuyogan ang pagpakli sa libro nga sinuwat ni Andrew Solomon kansang ulohan: “Depression: The Noonday Demon.”

Ang maong libro naghisgot kalabut sa depresyon ug sa unsang paagi kini makaapekto sa kinabuhi sa tawo. Kabahin na niini ang bationg kalaay ug kabalisa bisan pa man kun ang palibot nitanyag ug nindot nga mga talan-awon.

Ang tawo nga depressed mahimong detached sa iyang palibot ug gani bisan ang kalibutang maanindot mamahimong hudno alang kaniya.

Sa akong pagbasa akong nakita ang kamatuoran nga bisan gani sa kalinghod sa panuigon, daghan sa atong mga batan-on ug gani apil na kitang mga dagko ang makasinati og depresyon.

Kini tungod kay taas ang atong level of awareness ug less lamang ang atong tolerance of pain. Tungod sa maong hitabo, daghan sa mga tawo ang maglisud og atubang sa kasakitan kay lagi buot lamang magpuyo sa haruhay.

Apan kini lisud kaayo nga mahitabo. Matud pa ni Ovid: Accept the pain and you will learn from it. Dunay kasakitan nga therapeutic alang sa mga hingtungdan. 

Dunay pag-antos nga magdala og kalingkawasan. Sa maong pagpaabot akong nakita ang bili kun nganong angayan kong magpasalamat. Nakapahuway ko, nakabasa og nindot nga libro samtang ang akong mga bata sa kumbento nakaduaw sa ilang mga ginikanan ug tingali nakapadayag sa ilang tinguha sa pagtagad kanila ingon nga bahandi sa ilang kinabuhi.

Bisan kun walay agas niadtong panahona nakita ko nga nahimong presko gihapon taliwala sa kalangay ug kadugay.