Kamatayon ug kinabuhi

ABRIL 6, 2014: Ika-limang Domingo sa Kwaresma

Mga Pagbasa: Ez. 37;12-14/Sal. 130/Rom. 8;8-11/Jn. 11;1-45

Ang panagbulag mao ang permanenteng panghitabo sa atong palibot apil na niini ang kamatayon. Sa panahon nga kita o dili ba kaubanan nato nga mamatay, timailhan kini nga niabot na ang panahon nga kita managbulag na gyud physically but not necessarily spiritually sanglit nagtuo man kita nga adunay gutay sa kalambigitan tali kanato ug sa atong nitaliwang mga kaigsuonan. Ang kamatayon ni Lazaro ingon man ang pagbanhaw kaniya usa ka konkretong timailhan nga kita gipahinumdoman nga ang Dios nibati sa atong panginahanglang emosyonal. Atong nakita nga siya nihilak gumikan sa iyang emotional closeness ngadto kang Lazaro. Apan ang maong pagbangotan niresulta og katingala ingon man kalipay. Si Lazaro gibanhaw gikan sa mga nangamatay. Atong hinumdoman kining mosunod:

1. Una, Nagmatuod kini nga si Jesus, namatay ug gilubong. Diin iyang nahiagoman ang katapusang pagsulay nga tawhanon nga mao ang kamatayon. (cf. CCC 632).

2. Ikaduha, Ang Buhat sa pagpanubos ni Kristo alang sa mga nangamatay sa dili pa siya mobalik. (cf. CCC 633).

3. Ikatulo, Ang tanang tinubos gitubos ni Kristo pinaagi sa iyang Pagpasakit ug Kamatayon kansang mga bunga molatas sa tanang panahon ug dapit. (cf. CCC 634-635)

Kun ang Ginoo gibanhaw gikan sa mga patay, nagpasabot lamang kini nga kita wala gilalang alang sa bisan unsang lumalabay. Kitang tanan, gilalang alang sa kinabuhing dayon.