Ang pagkaayo dili lamang magsukad sa kadako sa imong pagtuo usahay makagiya ngadto sa pagtuo. Gani ang kasulatan nagmatuod man nga si Hesus nag-ayo bisan sa dili magtutuo sama ni Cornelius nga usa ka senturyon (Buhat 10:) nga adunay kasingkasing nga dali nga mosalig ug motuo. Sa matang ning mga tawhana sila sagad ang makaangkon sa kaayohan. Ang implikasyon niini nga kinahanglan nga aduna kita’y kasingkasing nga andam nga modawat sa bisan unsa nga ihatag sa Ginoo kanato. Magmasinugtanon ug mag-ampo uban sa atong mga higala ug dili ba kaha sa pamilya ug pinaagi niini mabatyagan nato ang grasya sa pagkaayo sa lawas ug kalag. Ang Ginoo gusto gyud nga moayo kanato sa labing madali. Pero aduna gayud mga hinungdan ngano ang kaayohan dili makuha sa uban. Usa niini ang kamatayon nga maoy atong agian para makasulod kita sa laing kinabuhi nga mao na gayud ang permanente nga atong puy-an. Ang Ginoo nagpabati sa iyang gugma sa paghatag ug lugway sa kinabuhi sa usa ka masakiton bisan pa man nga nakatakda na ang iyang katapusan niining kinabuhia. Salig ug tuo aron maangkon ang kaayohan.
“Is there anyone among you who hand his son a stone when he asked for bread? Or would hand him a snake when he asked for fish. If you then evil as you are for my father in heaven give things to those who ask him!” (Mat. 7:9-11)