MGA LAMAS SA KINABUHI
Gikan ko sa Bogo sa dihang gikatupad ko ang maanyag nga Koreana. Sulod sa akong bag ang libro nga balon ko. Mao nga ako kining gibasa. Pagkakita sa maong Koreana nga dunay Biblical Verses ang maong libro, siya miingon kanako: “Are you a catholic?” Ako miingon: “Yes, I am! And you?” Siya mitubag: “No, I don’t believe in God and I don’t have any religion!”. Ug didto kami nagkakukabildo. Mae diay ang iyang ngalan, nagtungha og English lessons dinhi sa ato sulod na sa upat ka mga bulan. Nganong wala siya motuo sa Dios gumikan sa paet nila nga kasinatian didto sa Seoul Korea. Kay kun adunay Dios ngano sila gapaantos?
Hinuon ang athiesm nahimugso dili ingon gna Pilosopiya mismo kun dili sa kakulang sa pagsinati sa Dios diha sa kinabuhi sa tawo. Buot sa tawo ang mas hinanali ug konkretong tubag sa mga pangutana. Apan lagi, wala’y hinanali nga tubag sa tanan sanglit, ang kinabuhi, usa man ka dakong proseso. Si Mae akong giingnan: “You know, you cannot deny something that exists. Because you negate God’s existence, you affirm that He is real!” nisiga ang iyang pikot ng mata dungan ang pangutana: “Why?” It’s because you blame Him from the very start, therefore, you’re thinking of Him.” Matud ko pa.
Naundang ang among pagsinultihanay sa dihang niabot ang Ceres sa plaza sa Sogod. Ang Koreana mapahiyumong miingon: “Bye! Nice talking to you!”. Usa ka habal habal driver miingon: “Sakay ka Padre?”