Pang-aliw sa lungkot

Ang kalungkutan ko’y napapawi lamang

kung nagugunita kahapong nagdaan;

Noon ay buhay pa mabait kong inang

at ako’y alaga sa gabi at araw!

Kapiling pa noon ang mga kapatid

malayo man sila ay nagkakalapit;

Lalo na kung Pasko’t panahong mainit

sama-sama kaming papunta sa bukid!

Palibhasa’y bunso ako’y akay nila

patungo sa nayong daa’y makitid pa;

Sa mga pilapil kami’y pila-pila

sa bawa’t paghakbang kasunod si Kuya!

Noon ay wala pang taong mararahas

na nagiging hadlang sa tuwid na landas;

Wala pa rin noong nagkalat na ahas

kaya sa paglakad wala kaming gulat!

Sa dulo ng landas may isang tahanan

doo’y naghihintay sina t’yong at t’yang;

Sila ay may handa pagkaing mainam

may tsiko’t mangga pang pauwi kay Inang!

Sa naturang bahay sa gitna ng bukid

mga kapitbahay ay nakapaligid;

Sila’y masaya rin kaya parang piknik –

kaina’t tugtugan, may tula at awit!

Dahilan sa ako’y natutong tumula

sa aking pagbigkas sila’y natutuwa;

Naglalagay sila ng bangkito sa gitna

pagtayo ko roon sila’y natutuwa!

Namatay si Ina at limang kapatid

kaya ang ligaya’y malayong magbalik;

Di ko na madalaw ang naturang bukid

ang magtungo roon ngayo’y mapanganib!

Mga araw yaong sa aking gunita

nagbibigay aliw sa pangungulila;

Kaya ang tanong ko’y babalik pa kaya

ang kaligayahang nasa puso’t diwa?