Enero 1, 2012

Niduaw ako sa suod kong kaila niadtong Enero Uno ning tuiga. Nanganta kami, nangaon sa mga simpleng potahe apan bisan pa man niini, dayag kaayo ang kalipay nga nasinati. Usa sa mga gipamulong niya sa dihang nagbaang siya sa humba: “Salamat kaayo ha! Kay kini pa gyud ang unang higayon nga nakasinati ko og ingon ini!” Kadtong iyang gipaambit dili tungod sa pagkaon kun dili sa presensiya namong iyang mga higala. Nalipay siya ug nalipay sab ko. Adunay rason kun nganong magsaulog ang tawo.

Nahikalimot kita sa pagsaulog. Nahikalimot kita nga dunay hinungdan nga kita magsaulog. Daghan kaayo ang atong mga pangandoy nga tungod niini, nahikalimtan nato nga dunay katahom bisan sa mga yanong panghitabo ug mga butang sa atong kinabuhi. Daghan kitang buot kab-oton. Apan mag-unsa man tuod kun anaa na kita sa kinapungkayan sa atong mga tinguha unya diay, pabiling haw-ang ang atong kalag? Dili ba wala’y bulok ug kahulogan ang tanan. Si Christopher Salonga, RCJ ang padayong niagni kanato sa iyang happiness philosophy nga ang kalipay gikinahanglang pilion ug dili paabuton nga moabot. Nga taliwala sa kalisud ug mga hagit anaa gihapon ang tinguha nga magmalipayon ug mohinumdom sa kalipay. Si Etty Hillesum sa iyang Journal sa dihang wala pa siya dad-a sa Holocaust Camp:

“I won’t take any photographs of those I love; I’ll just take all the faces and familiar gestures I have collected and hang them up along the walls of my inner space so that they will always be with me!”

(cf. Joyce Ruff The Star in My Heart p. 92)

Mahinungdanon kaayo alang niya ang Enero Uno karong tuiga. Mao nga padayong hunahunaon ug hinumdoman kadtong petsaha.