Ang kahulogan sa Pasko

Niadtong unang panahon nagmando sa Persia ang usa ka maalamon og buotang hari. Buot niyang sutaon ug sination ang kalisud nga natagamtaman sa iyang katawhan. Adunay mga higayon nga siya magtakuban ingon nga mamumuo o dili ba isul-ob niya ang sapot sa usa ka makililimos. Wala’y ni bisan kinsa ang nakamatikod nga siya diay ang ilang hari.

Usa ka higayon niana, iyang giduaw ang usa ka kabus ug timawang linalang nga nanimuyo sa usa ka mangiob nga langob. Nakigsalo siya sa kabus niining pagkaon. Nakigkukabildo siya ginamit ang mga maayong mga pulong. Dayon mibiya siya ug milakaw. Wala damtig dugay nahibalik siya ug sa mga tataw nga mga pulong iya kining gitug-anan sa matuod nga siya diay mao ang hari.

Natingala ang maong tawo sa maong kamatuoran. Ang hari nagpaabot nga ang maong tawo mangayo kaniya og pabor o kaha gasa. Apan ang maong tawo wala gayud mangayo og bisan unsa. Ang maong tawo miingon: “Kamahalan, gibiyaan mo ang harianon mong palasyo aron lamang makigsalo ug makig-uban kanako ning mangiob nga langub. Kalipay ang imong gidala kanako. Tinuod gihatag mo ang imong mga maanindot ug mga maluhong gasa alang sa uban apan kanako, gipaambit mo sa wala’y pagtihik ang imong kaugalingon.”

Ang tinuoray nga pagbinayloay og mga gasa wala lang diha sa mga materyal nga mga butang kun dili diha sa paghimo sa tagsatagsa ka mga kaugalingon ingon nga gasa ug paglaom alang sa ubang nagkinahanglan. May dekorasyon man o wala, may hikay man o wala, ang mahinungdanon ang matag usa kanato nakaamgo nga kita diay padayong nagkinabuhi diha sa kutay sa kalambigitan.