Sa panahon sa kapakyasan

Kabahin sa atong kinabuhi ang kapakyasan. Ang kapakyasan bisan pa man kun atong gitinguha ang kahingpitan, ang moabot gyud. Mahimong kini makaumol kanato o mahimong kini makadaot kanato. Mahimong kini makahagit kanato o dili ba kaha, makapauk-ok kanato gikan sa atong kalambigitan sa katilingban.

Apan dunay panultihon ang mga Hapon nga nagkanayon: “Kun madagma ka makapito, barug usab sa makawalo!” Palapdi ang imong pailob. Lahutay diha sa paningkamot ug himoang positibo ang imong panlantaw taliwala sa mga negatibong palibot ug kasinatian.

Sama pananglit sa natad sa paghigugma. Adunay mga higayon nga dat-ogan ka sa kalibutan kay wala nimo handoma nga ang kamatinud-anon mahimo diay’ng baslan og pagluib ug pagsalikway kanimo. Apan wala kini magpasabot nga dili kana andam pa sa laing matang sa pakigrelasyon. Taas pa kaayo ang dalan nga pagasubayon alang sa usa ka panaw ug matag lakang nga imong pagahimuon, mahinungdanon kaayo ug makahimo og kalainan sa kanhi mo kasinatian.

Hinumdomi kini: “To be nobody but yourself in a world which is doing its best, day and night to make you like everybody else, is to fight the hardest battle any human can fight-but never stop fighting.” (E. Cummings).