Marami ang namamatay wala namang gyera
kaya buhay ngayon nakapagtataka;
Kahi’t pa sabihing tayo’y moderno na
nagkalat ang patay saanman mapunta!
Sa nayon at bayan daming umiiyak
dahil mahal nila ay biglang nautas;
Malakas na ulan nang biglang bumagsak
tahanan at tao ay nalunod lahat!
Mga maralitang kawawa ang buhay
sa tabi ng ilog nagtayo ng bahay;
Dumating ang bagyo’t walang hintong ulan
gumuho ang lupa’t sila’y natabunan!
Mayayamang taong bahay ay konkreto –
yumanig ang lupa – naglaho rin ito;
Ang mga rescuer nang maghukay rito –
libo ang nahukay na bangkay ng tao!
Sa mga lansanga’y daming nasasawi
na likha ng taong hangad ay salapi;
Holdaper, kidnaper – masasamang budhi
upang kumita lang buhay tsinutsugi!
Mga naglalakbay sa mga probinsya
buhay nalalagas sa mga disgrasya;
Sa banging malalim nahuhulog sila
at kung minsan naman sa putok ng bomba!
Mga naglalakad sa nayon at lunsod
kung di nag-iingat uuwia’y puntod;
Mga nagmomotor sa takbong maharot
sa poste at trak sila’y sumasalpok!
Kahi’t nasa loob ng mga tahanan –
away ng pamilya’y hindi maiwasan;
Sa init ng ulo’t walang katinuan
pati mag-asawa ay nagpapatayan!
Kaya kahi’t wala namang digma
kay hirap mabuhay sa malayang bansa;
Dukha at mayaman biglang nawawala
dahil itong mundo sa tao’y sobra na?