Ngayon ang Pebrero’y ilang araw na lang
pagka’t matatapos na kulang sa bilang;
Kaya matatanto na dahil sa kulang
pag-ibig ng tao’y walang kahulugan!
Sa buong santaon ang buwa’y marami –
labindalwa ito sa ating daliri;
Ngunit ang Pebrero sa abot ng muni
sa lahat ng buwan ay kapos sa huli!
At ito marahil ang isang dahilan
tunay na pag-ibig hindi maramdaman;
Binata’t dalaga na nagliligawan
bihirang magtapat sa pagmamahalan!
Sa ngayo’y masdan mo ang ating daigdig
wala na ang taong tunay kung umibig;
Binitiwang sumpa nitong magsing-ibig
marupok na sumpang bumukal sa putik!
Sa Florante’t Laura – kapwa Pilipino
ang pagmamahala’y naglahong idolo?
Nahan ang panahong may isang Romeo
pag-ibig kay Juliet ay hindi nagbago?
Noon ang pag-ibig dahil sa matapat
hanggang sa libingan bitbit ang pagliyag;
Kahi’t natunaw na ang laman at balat
nang mahukay sila – buto’y magkayakap!
At ngayong halala’y lubhang malapit na
mga pulitiko’y iisa ang nasa:
Babaguhin nila palakad sa bansa
ang hangaring ito ay matupad kaya?
Posibleng maganap ang layuning ito
kung tapat sa hangad mga pulitiko;
Subali’t kung hindi lalong mabibigo
inaasam nating mga pagbabago!
Pag-ibig ang tanging babago sa atin
kaya hanggang ngayo’y hinahanap natin;
Nahan ka pag-ibig – bakit ka nagmaliw
at ang paraiso’y naglaho sa amin?