Naghanap ng pugad

Kami’y dalwang ibon na lipad ng lipad

naghahanap kami kung saan pupugad;

Kaya isang araw kami ay napadpad

sa bubong ng isang bahay na mataas!

Nang kami’y dumapo sa tabing-bintana

ay nakita naming – batang lumuluha;

Siya’y nag-iisa sa kamang magara

pagka’t ama’t ina ay nagbubunganga!

Nang aming marinig kanilang usapan

sabi ng babae: “Di mo pinakinggan –

na lubhang masama sobrang magpayaman

kaya ngayon tayo’y bagsak sa kulungan!”

Sumagot ang ama: “Huwag kang manisi

ikaw ang maysala kung kaya nangyari

na sa racket natin tayo ay nahuli

sa sobrang luho mo at sugal parati!”

Umalis na kami sa tahanang iyon

at dumapo kami sa sanga ng kahoy –

na lubhang malapit sa bahay sa burol

doon ay tahimik walang nagmamaktol!

Kahi’t maaga pa ay aming nakita –

batang naroroo’y masayang masaya;

Siya’y naglalaro kahi’t nag-iisa

pagka’t masaya rin ang ama at ina!

‘Luto na ang ating mabangong almusal,”

sabi ng babae sa lalaking mahal;

Sila ay dumulog sa hapag-kainan

ulam ay tinapa at nagsusubuan!

Tinawag ng ina bunsong naglalaro

at sila’y kumaing masaya ang puso;

Ang pinagsaluhan ay mula sa tulo

ng pawis ng amang mabait matino!

Dahil sa nakitang ayos na pamilya –

dito na lang kami’t di na lalayo pa;

Kami’y dalwang ibong laging magkasama

gagawa ng pugad sa nakitang sanga!