Palubha nang palubha ang sitwasyon at kung hindi mapipigil, kawawa ang kahahantungan ng bansang ito. Magsisilayasan ang mga foreign investors at walang ibang kawawa kundi ang mga Pinoy mismo. Marami ang mawawalan ng trabaho. Marami ang hindi na kakain ng tatlong beses at tiyak nang darami pa ang maghahalungkat sa basurahan. At kung laganap ang kahirapan at kawalan ng trabaho, tataas ang bilang ng krimen.
Hindi lamang ang pagtamlay ng ekonomiya bunga ng paglayas ng mga investors ang nakapangangamba kundi pati na rin ang pagkawala ng tiwala ng mga banko para pahiramin ang bansa. Sino ba ang magtitiwalang pahiramin ng pera ang bansang bugbog-sarado sa kaguluhang pulitikal? Wala! Sigurista ang mga nagpapautang. Kailangan ay makita nilang may naisasagawang reporma ang bansang kanilang pinauutang. Gusto nilang makita ang progreso ng bansang kanilang pinautang.
Nagbanta ang Asian Development Bank (ADB) na hindi nila pauutangin ang Pilipinas hanggat hindi binibilisan ang pagsasagawa ng reporma. Sa loob ng sunod na tatlong taon ay hindi umano pahihiramin ng ADB ang Pilipinas kapag hindi naisulong ang reporma para maiangat sa kahirapan ang bansa. Mahigpit ang sinabi ni ADB vice president Joseph Echenberger na kailangang magkaroon nang malalim na pagbabago sa Pilipinas kundi ay isususpinde nila ang pagpapautang dito.
Ang banta ng ADB ay hindi dapat ipagwalambahala ng gobyerno. Hindi magbabanta ang ADB kung wala silang nakikitang kabagalan sa pagsasagawa ng reporma.
Kahit hindi direktang sinabi, sa himig ay nawawalan ng tiwala ang ADB sa Pilipinas. Nakasalalay kay Mrs. Arroyo kung paano maibabalik ang tiwala at nang mapautang ng ADB. Madaliin ang pagsasagawa ng reporma. Isulong ang mga proyekto na makatutulong sa pag-angat ng kalagayan ng mahihirap. Lupigin ang corruption.