Daman Sa Udtong Tutok

Gula 30

Sa pagkakaron dili ako angay mabalaka mahitungod sa kamatuoran nga akong gitago kang Rafael. Sa kasamtangan kinahanglan nga pahimuslan nako ang kalipay sa kinabuhi sa akong pagpakigrelasyon kaniya. Unya ko na hunahunaon ang kabalaka sa higayon nga moabot na ang tukmang panahon nga tug-anan ko siya sa akong tinagoan nga dili na ako birhen nga pagka-babaye. Nga gilugos ko sa wala’y puangod nakong igsuon.

Malipayon ko sa relasyon namo ni Rafael. Misamot ang akong pagdayeg kaniya sa dihang managhigugmaay na kami. Nailhan ko nag maayo ang iyang pagkatawo. Kugihan siya. Tingali kun kami ang magkadayon, wala gayod akoy problema tungod kay responsable man siya nga pagkalalaki.

“Hain may maayo kun mopadayon ka sa pag-eskuyla?” Giingnan ako ni Rafael usa ka higayon niana sa among panagsulti. “Akoy mogasto nimo.”

“Naunsa ka diha?” Mao ra kini ang akong nalitok.

“Lagi,” niya pa. “Wa ko magkomedya nimo. Tininuod kining ako. Gusto kong makahuman ka’g kurso sa dili pa kita magminyo.”

“Minyo gud tawon,” nako pa. “Bata pa tawon ko, no. Wa pa masulod sa akong bokabularyo ang kaminyoon.”

“Sa pagkakaron,” matud ni Rafael. “Pero moabot ra ang panahon nga makahukom kita pagminyo.” -- Sumpayan pa