Siya ug ako sa kangitngit

Gula 21

Napugos ko pagsulod sa sala. Gipalingkod ko ni agaw Paulo. Samtang mahilumon ko, nagpaso-paso si Paulo sa akong atubangan.

“Karon sultihi na ko kun unsay imong tuyo nako,” giingnan ko siya.

Wala motingog si agaw Paulo. Iya hinuon ko’ng gitutokan og maayo.

Miduko ko kay dili ko makaharong sa iyang tinutokan. Sa mga Tagalog pa, “may pagnanasa” ang iyang tinan-awan nako. Mura’g mahilis ko.

“Nagpasalamat ko nga wala ko nimo pakyasa, Monica,” nagkanayon si Paulo nga nanighawak ug nagpaso-paso sa akong atubangan.

“Dili akong kabubut-on ang pag-anhi dinhi,” giingnan ko siya. “Gimahal ko ang akong mga ginikanan. Dili ko gusto’ng may daotang mahitabo nila.”

Mikatawa si agaw Paulo sa akong gisulti. “Buotan g’yud diay nga pagkaanak kini’ng akong matahom nga ig-agaw,” nagkanayon siya.

“Dili ko demonyo sama nimo!” ako siya’ng giingnan.

Pagkadungog ni Paulo sa akong gisulti, misiga ang iyang mga mata nga mitan-aw nako. Daw nagtuyok ang iyang kalimutaw. Nalisang ko’g maayo mao nga mitindog ko gikan sa akong gilingkoran aron modagan paingon sa gawas sa balay.

Apan nagunitan ko ni agaw Paulo. Iya ko’ng gigakos ug gihagkan sa ngabil. (Sumpayan)