Isla Paraiso - Gula 248

“Dili Rey,” nagkanayon si sister Veronica. “Karon lang ako nakaamgo nga dili diay sayon ang pagsalindot sa nangaging panghitabo ilabi na kun kini nakamugnang talagsaong pinitik sa kasing-       kasing.”

Wala motingog si Rey. Milantaw siya sa lawod.

“Ania ako aron mangayog pasaylo sa nabuhat ko kanimo,” namulong na usab si sister Veronica, “ug sa samang higayon, hulipan ko ang mga pagkulang ko kanimo. Labaw sa tanan, pasalamatan ko ikaw sa pagluwas mo kanako nga diriyot makaangin sa imong kinabuhi.”

“Gibuhat ko kadto isip usa ka obligasyon,” ni Rey pa, “ug wala ko magpaabot og bisan unsang balos sa akong nahimo.”

“Nasayod ako niana,” ni sister Veronica. “Apan sa tuno sa imong sinultihan ingon sa gikonsinsiya mo ako sa akong nabuhat kanimo.”

Kahilom.

“Rey, hatagi ako’g laing higayon,” namulong si sister Veronica pagkilab sa pipila ka daklit.

“Mianhi ka ba aron dugangan ang akong mga kasakit?” Mikalit pag-atubang si Rey kang sister Veronica.

May mga luha ang iyang mga mata. Nakita niya nga nag-umo’g usab ang mga mata sa madre. “Please, sister...ayaw na dugangi ang kabug-at sa akong dughan.” -- Sumpayan pa