Maria Magdalena - Gula 169

Mabuhi ko kun wala si Raffy sa akong kinabuhi. Basin gituyo usab kadto aron mobalik ko sa pagbinuotan ug wala nay manental kanako.

Nanglabay ang pila ka bulan, padayon kong nagkuyogkuyog ni Papa sa simbahan. Sa adlaw’ng Domingo kami gyung tulo ni Mama Linda ug Papa Juan ang manimba.

Usa ka Domingo, human sa among pagpanimba miagi una ko sa dagkotanan sa kilid sa simbahan. Midagkot ko’g kandila tulo ka buok. Dayon militok ug pipila ka pulong sa pag-ampo.

Dihay lalaki nga miduol sa dagkotanan nga dili halayo sa akong nahimutangan. Nakabig ang akong pagtagad ngadto sa maong lalaki. Dihang milingi ang lalaki human makaugbok og kandela, nagkatagbo ang among mga tinan-awan. Wala gyud ko masayop, si Bob ang maong lalaki, ang tig-reading sa among kuryente.

“Uy,” nakatuaw siya nga daw wala magdahom nga magkakita mi sulod sa simbahan sa wala damhang higayon.

Unya kalit lang kong gikulbaan dihang miduol siya kanako.

Wala ko makasabot kun nganong mikusog ang pagbutok-butok sa akong dughan sa pagduol ni Bob kanako.

“Kumosta na man ka, Maria?” Timbaya ni Bob kanako dihang nagkaduol na mi.

“Maayo man,” laktod kong tubag. “I-ikaw...?”

“Okey ra sab,” ubay sa pahiyom ang pagtubag ni Bob.

“Kinsay kauban mo dinhi karon?”

“Ako rang usa. Ikaw? Kinsa man sab imong kuyog?” -- Sumpayan pa