Pagbugtaw sa Damgo

Gula 13

Mibiya si tiyo Tibur niya sa bentana. Mikanaog kini ngadto sa silong. Sa tugkaran sa payag tuyhad kining mibarog atubang sa dagat; ang mga tiil midapat sa timgas nga bunbon sa baybayon. Didto sa unahan may panon sa mga langgam nga nanaglupad, daw adto mopaingon sa dakong barko nga naglawig sa lapad nga kadagatan.

Misunod pagkanaog si Melchor. Giduol ang uyoan. Mibarog siya sa luyo niini. May gikawot siya sa iyang tuong siko.

“Giunsa man nimo pagsulat ang nindot nimong mga sugilanon nga napatik sa Bantayog, Tiyo?” nangutana siya sa tumang kamapainubsanon.

“Sama nianang mga langgam nga nanglupad sa kahanginan,” tubag sa uyoan. “Akong gipalupad ang akong imahinasyon aron pagpunpon ug nindot nga mga materyal nga ikadapat sa usa ka sugilanon.”

Miyango siya’g hinay. Dihay sagbot nga naibot sa iyang hunahuna. Apan wala siya makaseguro kun unsa kalawom ang iyang pagtugkad sa gamot sa maong sagbot.

“Ang pagsulat og sugilanon sama sa usa ka barko,” matud na usab sa iyang uyoan. “Ang pagmugna og karakter sama sa puthaw nga gipalutaw sa dagat.”

Wala na usab makasabot si Melchor sa iyang nadungog. Kapid-an ka mga pangutana gibakukon sa iyang hunahuna. Nasuta niya nga mabaw ra kaayo ang lagbas sa iyang tinugkaran. Dili makagukod ang iyang hunahuna sa kusog nga buylo sa alimpatakan ni tiyo Tibur niya. -- Sumpayan pa