Gula 8
Wala motingog ang iyang tiyo Tibur. Mihinay kini pagbarog. Nanambo sa bentana sa payag. Misunod si Melchor. Mitupad siya pagbarog sa uyoan. Nakamatikod siya nga may gilantaw kini didto sa lapad nga dagat. Gipangita sa iyang mga mata ang gitan-aw sa iyang uyoan. Dapit sa piliw nga kantilado, iyang nakita ang usa ka sakayan nga giluwanan sa duha ka mananagat nga namasol.
“Desidido ka ba gayod nga manulat?” sukit ni tiyo Tibur niya samtang ang mga mata niini didto gihapon ilabyog sa lawod.
“Oo, Tiyo,” niya pa. “Gusto kong mahimong magsusulat sama nimo. Gusto kong mapatik sab ang akong ngalan uban sa akong sugilanon sa mga panid sa Bantayog.”
May hilaw nga pahiyom nga mikumpayot sa mga ngabil ni Tiyo Tibur. Wala siya masayod kun unsay kahulogan sa maong pahiyom, kun usa ba kadto ka timaan sa kahimuot o simbolo sa kantalita.
“Tudloi ko, Tiyo,” ni Melchor na usab, “kun unsaon pagsulat ang sugilanon. Gusto kong maghimo’g ngalan sa akong kaugalingon.”
“Dili ingon niana kasayon ang paghimo’g ngalan sa natad sa katitikan,” nagkanayon si tiyo Tibur niya. “Nagkinahanglan kini’g pailob.”
“U-unsay buot mong ipasabot, Tiyo?” nangutana siya.
“Nakakita ka ba sa akong nakita sa piliw dili layo kanato?” Sumbalik pangutana ang gitubag sa iyang uyoan.
“Oo, Tiyo,” niya pa. “Duha man kana ka mananagat nga namasol.” -- Sumpayan pa