Gula 140
“Angay mong bayran kining dakong sala nga imong nabuhat, Allan. Magbayad ka.” Ug midali si Salie pagpaingon sa pultahan. Nakapasalamat siya sa hilom nga wala mosunod si Allan kaniya. Kinahanglang makaikyas siya sa maong lalaki nga ingon sa nalisoan na sa maayong panghunahuna.
Apan sa dihang buksan na unta niya ang pultahan aron mogawas, kalit siyang nasagmuyo. Gi-lock kini. Ug bisan unsa pay iyang buhaton dili na gayod kini maabli!
Milingi siya kang Allan. Nagpaingon kini kaniya. Misibog siya ug nahapasandig sa bungbong sa pultahan. Nangluspad pag-ayo ang iyang dagway.
“A-ayaw pagduol kanako! Ayaw! Gigamhan ang dalaga sa kalisang.
Daw sa wala siya mabati sa lalaki. Mipadayon kini pagduol kaniya.
Gipamukpok ni Salie ang palid sa pultahan. Misiyagit siya taman sa ginhawa. Nangayo siya og pakitabang pamasin nga may makadungog sa iyang pagsinggit.
Misibaw ang sipang katawa ni Allan sulod sa lawak. Nanighawak kini sa iyang atubangan. “Bisan unsaon nimo’g singgit way makabati kanimo dinhi. Nag-usik ka lang sa imong tingog!”
“Pagawasa ko dinhi, Allan, please...” nagpakiluoy siya sa ulitawo. Kini na lang ang iyang mahimong pamasin sa paglukmay sa balatian sa lalaki. “Di ko motug-an sa mga polis sa akong nasayran bahin kanimo. Kalimtan ko ang tanan nga akong nasayran. Please, Allan.” -- Sumpayan pa