Nagpanumpaay ang duha ka batan-ong mangtas

Nagkaila sila si Rachel ug Jovit sa usa ka disko nga didto mahimutang sa usa ka hawan nga bahin sa banika. Ingon man gyud niini basta magsingabot na ang pista duna man gyu’y disko nga kalingawan ang mga batan-on dinhi sa balangay.

Apan dili sila taga dinhi sa balangay sa Uhong kay si Rachel taga sityo Buak-Bagol ug si Jovit taga sityo Paig-Agungal.

Ug kay nasayod na man si Jovit nga si Rachel taga sityo Buak-Bagol maong kanunay nang mamisita ang ulitawo. Sagad nga i-adto sa ulitawo kanang mosubang na ang takdol nga buwan.

Unya samtang nanuroy sila sa baybayon, kay kining sityo Buak-Bagol duol man og baybayon, may namatikdan si Jovit sa linihokan sa dalaga.

“Uy, sige lagi ka’g tan-aw anang buwan, Chel,” ni Jovit pa.

“Ganahan gyud ko nga mosud-ong anang buwan, uy, Joy,” tubag sa dalaga.

“Mao sab ko, ganahan pud ko, ug ingon sa bation ko’g kaabtik inig subang sa buwan...” ni Jovit pa.

Unya nagsumpaay sila.

“Kamatayon ray makapukan sa atong pagminahalay, Rachel,” ni Jovit nga mikupot sa suwang sa dalaga. “Ikaw, mahal mo ba ako?”

“O, mahal ko ikaw, Jovit, ug sama sa imong giingon kamatayon ra say makaungkag sa atong gugma,” ni Rachel ug nabatyagan ni Rachel nga midapat ang mga ngabil ni Jovit sa mga ngabil niya ni Rachel.

“Ummm...lllkkk...” ni Rachel pa. “Uy, ang imong mga ngipon, Jovit nanag-as!” nahaantihay si Rachel sa iyang nakita sa baba sa ulitawo.

“Ha, ang akong mga tango, nanag-as, uy, ang imo pud, Rachel, mitaas pud. Naunsa man tang duha, ngano man ni?” Naglibog si Jovit ug unya nangahimo silang duha ka dagkong iro nga itom.

Kadlawon na nga nahibalik sa normal nilang lawas ang duruha. Ug si Jovit nangutana dayon kang Rachel. “Chel, u-ungo mo’g kaliwat, no?”

“Ambot lang, wa ko mahibawo, ako unyang pangutan-on sila si tatay ug nanay nako,” ni Rachel pa nga gibati usab og kalibog.

“Ako pud, akong sultihan sila si tatay sa nahitabo nako kagabii,” ni Jovit pa nga midiyong ang mga mata. Unya namauli ang managhigugmaay ug sama sa naandan, nagkita sila dinhi sa baybayon nianang pagka-ingon ugma.

“Chel, akong gipangutana sila si tatay ug nanay, ug matud nila kaliwat diay mi’g mga mangtas nga ungo. Ug kay husto na man ko sa akong pangidaron, maong nia na kanako ang maong kabilin,” hinay ang tingog ni Jovit.

“Hasta pud ko, Vit, kaliwat mi’g ungo, ingon sila si nanay ug tatay nako. Kun mao na, kitang duha, mga ungo?” dihay kasubo sa panagway ni Rachel.

“Oo.”

“Pastilan. Unsaon na lang ni nato.”

“Kita rang duha ang nahibawo bahin sa atong pagkatawo, Chel.

“Usa kini ka tinagoan, di ba?”

“Oo, usa ka tinagoan.”

“Jovit, manglayas ta gikan dinhi, adto ta’g layong dapit. Kay dili ko gusto nga maingon ko niini, nga usa ka mangtas inig takdol sa buwan.”

“Mitutok si Jovit kang Rahcel. “Wala na tay mahimo pa, Rachel, kay nia na nato ang maong kabilin ang pagka-ungo. Wala nay panahon nga magpalayo tang duha. Dawaton na lang ni nato,” ni Jovit pa nga nahatutok sa bag-ong misubang nga buwan. “Ra-Rachel, ang buwan, kaanindot....awoooooooo!”

Ug misunod pag-uwang si Rachel nga sama kang Jovit nahimo nang usa ka dakong iro nga itom. (Kataposan)