Mao gihapon ang salida

Nalipay si Mando nga sa unang higayon nakita niya ang iyang mga apuhan nga nagpuyo sa probinsiya. Sumala sa iyang mama, ang iyang lolo usa ka buotan nga tawo taliwala nga usa na kini ka tigulang. Ang ubang tigulang nga gikaila ni Mando diha sa ilang kasilinganan sa siyudad mga bati kaayo ikahinabi kaha mga tigulang na ug duna nay pagkabungol.

Naa pay tigulang nga lolo sa iyang higala, grabe ang pagka bungi apan, ang lolo ni Mando, pulong sa iyang mama, matarong ug maayo kaayo ikahinabi.

“Sige, Mando, kuyoga ang imong lolo para manuroy kamo sa siyudad. Ipatan-aw ang lolo mo Crispin og sine aron siya malingaw,” pulong sa mama ni Mando. “Ipakita kang lolo mo ang hulagway sa siyudad nga dili niya makita didto sa probinsiya.”

“Sige, ma, para gyod malingaw si lolo, ipakita kaniya ang hitsura sa SM,” matud ni Mando samtang nangandam na siya paingon sa siyudad kauban si lolo niya Crispin.

Ug sakay sa usa ka motorela, miadto sila sa Gaisano Mall kun diin nakita ni Lolo Crispin ang kadaghan sa mga tawo. Nakita ni lolo Crispin ang daghang mga sakyanan nga halos magsungag tungod sa kahuot sa trapik.

“Dili ko moangay dinhing dapita, Mando,” pulong ni lolo Crispin. “Makuyaw kun hibanggaan kita dinhi. Didto sa probinsiya, kabaw ra man ang mohatag og kakuyaw.”

“Kay unsa man diay kanang kabaw, Lo,” matud ni Mando. “Unsa man diay ang buhaton kanimo sa kabaw?”

“Unsa pa? Sungayon ka sa kabaw. Haskang pataya ka.”

Ika alas diyes na ang takna sa buntag, diin namatikdan ni Mando nga gibati na ang tigulang sa kaalingaang sa siyudad. Busa, sumala sa plano ni Mando, isulod niya ang tigulang sa Gaisano para mobati kini’g kabugnaw. Unya didto sa Gaisano Mall, mi-order si Mando og ice cream apan para sa tigulang dili siya moangay tungod sa kabugnaw.

“Aray! Kasakit sa akong ngipon,” agulo sa tigulang. “Maayo pa kun ang imong gipalit para kanako, tuba.”

“Banha diha, lo. Wala may tuba dinhi sa mall,” matud ni Mando. “O sige na, Lo kay manan-aw kita’g sine.”

Human sa mall, nanulod ang duha sa sinihan aron lagi malingaw   ang lolo Crispin. Ug tungod lagi kay huot man ang sinihan kay daghang nanan-aw, mao nga gibati og kaigang si lolo Crispin ug morag dili siya mahimutang sa lingkoranan. Nakasabot si Mando sa gibati sa tigulang, gisultihan niya ang lolo nga mamalhin sila sa komportable.

Didto sila sa lodge kay morag gamay ra ang mga tawong nanan-aw. Unya pagka taodtaod, human sila mobayad, didto na sila sa lodge. Apan, didto sa sulod, dunay reklamo si lolo Crispin.

“Unsa naman usab ang imong reklamo lo?” pulong ni Mando. “Dinhi sa lodge, dili na huot ug ayahay, gamay ra ang tawo.”

“Hinuon, maarang-arang dinhi apan morag giilad lang kita dinhi,” matud ni lolo Crispin.

“O nganong giilad man kita dinhi? Duna ba diay mangingilad Lolo?”

“Dili ba diay kini ilad? Tinuod ayahay dinhi. Bugnaw ug dili daghan ang tawo. Pero mao ra gihapon ang salida. Busa, giilad kita.”

Walay nahimo si Mando sa gisulti sa tigulang. Tiaw mo nga kuno giilad sila kay mahal ang bayad apan mao ra gihapon ang salida. Patay kang bata! (Katapusan)