“Kun mapatay mo si Brandon Mercado, unsa man usab unya ang mahitabo kanimo?”
“Puyde na sab kong mamatay human ko ikapanimalos ang gidangatan sa akong hinigugma.”
“Ayaw pagpinutong, Jeffrey.”
“Unsay buot mong ipasabot?”
“Ang nahitabo sa imong hinigugma dili maoy kataposan sa kalibotan. Kun may daotang mahitabo kanimo, daghan usab ang magbangutan tungod kay nasayod ko nga daghan ang nagmahal nimo. Daghan pa usab ang nagkinahanglan nimo ug...u-usa na ko kanila.”
Nagkatinutokay sila ilawom sa kahayag sa buwan.
“Ayaw kabalaka,” ni Jeffrey pa nga ingon sa nakasabot sa tuno sa iyang sinultihan. “Tabangan ko ikaw aron masulbad pag-una ang imong suliran. Human niini, mao na usab akong atubangon ang kaugalingon kong suliran.”
Wala motingog si Danica. Nalipay siya sa iyang nabati gikan kang Jeffrey. Si Jeffrey lang ang iyang gilauman nga makatabang kaniya.
“Katulog na,” giingnan siya ni Jeffrey dihang nagkalawom na ang kagabhion.
“I-ikaw diay?”
“Matulog na sab ko karong taudtaod.”
Misulod si Danica sa payag. Mihigda siya nga ang giunlan mao ang bag ni Jeffrey. Nagtakilid siya sa paghigda simpig sa bungbong apan nag-atubang siya ngadto sa pultahan sa payag. -- Sumpayan pa