Nahibulong ko. Nanglikay sila si Carmen ug Digna, isig lakaw lang. Gibiyaan ko sa gisuroyan namong plasa sa lungsod sa Bantilis, usa ka dapit sa norte sa Sugbo, sitenta ka kilometro gikan sa siyudad. Ngano kaha? Hilom kong nakapangutana sa akong kaugalingon. Nagpanglingi ang duha ko ka higala, mora sila’g nangahadlok.
Gitan-aw ko ang ilang gilingi. Usa ka lalaki, nagtindog duol sa entablado. Nagtan-aw usab nako ang lalaki, sa akong banabana, puparehas kami’g edad, 20 anyos. Nadiyong ang akong mga mata. Siya kaha ang gikahadlokan nila ni Carmen ug Digna. Apan imposible! Guwapo ang maong lalaki, nindot ang porma sa lawas, dagko’g mga braso, ug labaw sa tanan, dunay hustong gitas-on.
Gipahiyoman ko sa lalaki. Gikulbaan ko. Hangtod hinuon ko, morag nahadlok na kaniya. Nagdali kong miagpas sa duha ko ka mga higala.
“Naunsa mo, ha? Mora man mo’g nakakita’g aswang?” Giingnan ko si Carmen ug Digna dihang naapsan ko na sila.
“Molang! Aswang gyod ang among nakita!”
“Yamat ra god, Carmen. Unsay aswang?” Misamot ang akong kahibulong.
“Tinuod na, Kristin. Kadtong lalaki nga nagtindog duol sa entablado, aswang to. Ungo to siya!”
Nakatan-aw ko kang Digna. Seryoso siya. Naghunahuna ko. Morag dili katuhoan nga aswang ang maong lalaki tungod sa iyang hitsura. Hinuon, wala ko masuheto sa mga tawo dinhi sa Bantilis kay bakasyonista man lang ko dinhi. Bag-o kong nakahuman sa kolehiyo sa siyudad. Ug samtang naghuwat ko sa resulta sa mga kompaniya nga akong giaplayan og trabaho, mibakasyon una ko sa biyuda kong iyaan dinhi sa Bantilis, si Tiya Celing.
Pagpauli ko na, nagpakisayod ko sa akong iyaan bahin sa maong lalaki.
“Paolo ang iyang ngalan, Kristin. Day-o siya dinhi, tua sa bukiran ang iyang balay. Gitikad niya ang gipalit nga dakong kalubihan ug kamaisan. Anak man kuno na siyag adunahan sa siyudad. Apan nia na mamuyo kay natakdan sa pagka aswang.”
Misulod ko sa akong lawak bisag sayo pa ang kagabhion. Apan gisulod ko ni Tiya Celing sa akong kuwarto. Gisultihan ko nga namisita si Paolo nako. Nahadlok ang akong iyaan.
“Atubanga siya, Kristin. Ayaw paglikay niya kay basig balbalon ta.”
“Sige, Tiya, adtoon ko siya sa sala.”
Misamot paglutaw ang kaambongan ni Paolo sa gisul-ob niyang pangkaswal. Pormal kaayo siyang nakigsulti nako. Dili gyod kahadlokan ang iyang hitsura.
“Nasayod ko nga nakaabot na nimo ang balita nga aswang ko. Pero di ko aswang, Kristin. Ang tinuod, nagsuhol ko og tawo nga mopakatap dinhi sa pagbalita nga aswang ko.”
Gitutokan ko si Paolo. “Nganong gibuhat mo man kana?”
“Tungod sa kasakit sa akong dugyan. Nahigugma ko. Tinud-anay nga nagmahal. Pero nagminyog laing lalaki ang akong girlfriend. Misaad ko sa akong kaugalingonnga di na mahigugma pag-usab. Maong mibalhin kog puyo sa bukiran dinhing dapita aron maglikay na sa mga babaye, ug sa samang higayon likayan sab ko sa mga babaye sa pagtuo nga aswang ko. Pero dihang nakita tika, Kristin, gihatagan kog laing higayon ang akong kaugalingon nga mahigugma pag-usab. Maong nia ko, aron sultihan ka sa akong paghigugma nimo. Andam tikang pakaslan.”
Sa pagpanglabay sa mga adlaw, nahibulong na lang ang mga tawo sa Bantilis labi na gyod sila si Carmenug Digna nga boyfriend ko na si Paolo. Nagtuo sila nga natakdan sab ko sa pagka aswang. Magkinataw-anay na lang kami si Paolo. (Kataposan)