Mamunga bay kapayas laki

Hoy! Kinsa ka? Unsay gibuhat nimo diha’s luyo? Unsa..! nangawat ka? “Singgaak ni Noy Eduardo, sa sayong kabuntagon, sa dihang may nakita siyang tawo nga nipadailos sa dakong punoan sa kapayas nga nahimutang sa luyong bahin sa ilang balay.

“N-noy...! Si Bartolo, intawon ni Noy!... Nanguha ra ko’g bunga sa kapayas, Noy. Tagai ko, Noy ha!” Igo lang sa paglingolingo, si Noy Eduardo, sa dihang nabati niya ang maong tingog. Ang sipatong ulitawo nga silingan ra usab nila.

“Kay ngano...Dong Bartolo...! May bunga diay nang akong kapayas diha nga laki man nang kapayasa!” tubag ni Noy Eduardo, nga may laing pagduda kun unsay gibuhat sa badlungong ulitawo ngadto sa luyo sa ilang balay. Apan wa na panumbalinga ni Bartolo, ang mga patutsada ni Noy Eduardo. Daling midagan pahilayo ang ulitawo nga nagbitbit sa iyang mga sinilas.

“Agay ay...! nanglili man kaha tong hinampak sa akong anak ay...” ni Noy Eduardo sa hilom. Duol ra ang punoang kapayas sa bintana sa lawak sa dalaga niyang anak nga si Emerenciana.

Usa ka adlaw, wa damhang miiknat ang duha ka dawgan ni Noy Eduardo, sa dihang nasagap niya ang mga tabitabi sa mga balhiboon og dila nga nagtapok sa usa ka tindahan.

“Sos...! Wa gyud intawo’y kalibutan amahana, Mare! Nagmata la’g morning. Wa masayod nga ang iyang anak, hagbay rang giutingkay ni Bartolo.”

“Mao gyud, Mare! Wa gyu’y kalibutan nga anha na maghigdaan sa kuwarto si Bartolo, sa iyang anak panahon sa kagabhion. Ug anha lang kini moagi sa punoan sa kapayas ang bugoy’ng ulitawo.” Mao kini ang nasawod sa dawgan ni Noy Eduardo.

Mitiurok ang tiguwang. Ug kalit nanggimok ang iyang mga kaunoran nga gisanapan sa tumang kalagot. Daling miuli ang amahan aron magpakisayod ngadto sa dalaga niyang anak.

“Pasayloa ko Ta, nga wa ko nimo mosulti sa matuod. Pero gimahal ko’g maayo si Bartolo, Tay. Ug mahal usab ako niya,” ni Emerenciana nga luhaang nagpakiluoy sa iyang amahan.

Ug igo nalang sa pagpanghupaw ang amahan. Hilabi na nga iyang nasayran, nga mag-duha na diay ka buwan ang gisabak sa iyang anak. Ug gidawat nalang sa amahan ang gidangatan sa bugtong niyang anak.

Pagkabuntag sayo, mao na usay nalilian ni Noy Eduardo didto sa bintana ang bayhon ni Bartolo, nga nipadailos na usab sa punoang kapayas.

“Hoy...! Nag-unsa nasad ka diha, Bartolo?” singgit na usab ni Noy Eduardo.

“Manguha unta’g kapayas, Noy!”

“Manguha’g kapayas sa imong mata! Hah...! Ayaw ko’g ilara, Bartolo! Mamunga bay kapayas laki! Ha...! Ingna hinuon nga kapayas sa akong anak ang gisigihan mo’g katkat, animala ka...!” ni Noy Eduardo nga nagpungasi sa kasuko nga nagtudlotudlo kang Bartolo.

“Hala! Unyang gabii...! Dad-a ang imong mga ginikanan, kuwanggola ka! Kay among sabotan ang kasal kaninyong duha ni Emerenciana...! Ha...! manguha’g kapayas...nga niburot naman ning tiyan sa akong anak!” banghag ni Noy Eduardo ngadto kang Bartolo nga nagtingsing nagpasalipod sa punoan sa kapayas. -- (Kataposan)