Si Boloy nag-inusara nga nagpuyo sa payag didto sa bukirang balangay. Ang maong lugar dili layo sa lungsod. Sayo siyang nailong tuwapos sanglit nangamatay ang iyang mga ginikanan sa nag-edad pa siyag dose. Nangamatay sila sa epidemia nga typhoid o tipos.
Tungod sa gidangatan ni Boloy, naningkamot siya kutob sa mahimo aron mabuhi. Gitikad niya ang gamay'ng uma nga kabilin sa iyang mga ginikanan. Nananom siyag mga lagutmon, utanon ug mga bungahoy. Nagbuhi usab siyag mga hayopan sama sa mga manok ug kanding. Dugang niini, namutol usab siyag mga kahoy nga igsusugnod. Iyang gihatod didto aron ibaligya.
Ang suki ni Boloy mao si Dario. Niining tungora, ulitawo na si Boloy. Usa ka higayon niana, nagkaestoryahay silang duha.
"Loy, belib kaayo ko nimo, da!" matud ni Dario.
"Kay ngano man?" daling tubag ni Boloy, mapahiyumon.
"Tungod kay daghan kaayo ang imong gibaligya nako. Ug labing seguro nga daghan na ang imong tinigom nga kuwarta, ilabi na kay wala kay mga bisyo."
Tinuod ang gisulti ni Dario. Ang tinuod, si Boloy wala gyud magumon sa mga bisyo.
Apan usa ra ang nakaparat ni Boloy -- usa siya ka tawo nga sobra ang pagka tihik o pagka kuripot. Gani, halos dili na mokaon. Gisulod niya sa gamay niyang kaban nga hinimo sa tabla.
Tungod sa tuman niyang kakapoy, usa ka gabii niana, nahinanok pag-ayo siya sa iyang pagkatulog.
Ug wala damha nga nasikaran sa iyang tiil ang lamparilya diha sa kilid sa iyang gamay'ng lawak. Dali ra kaayo nga misilaob ang kalayo sa iyang payag. Nakurat siya sa tumang kainit sa iyang palibot.
Pagkaugdaw na sa iyang payag igo nalang pagpangagho ug pagpanglugmaw ni Boly sa iyang mga luha...! -- Kataposan