Sugilanon Magpalansang ako sa krus

Intawon tugoti ko, bisan karon na lang tuiga, pakilo-oy ni Max ngadto kang Monsenyor Fortich," gusto ko pang magpalansang isip nga Hesukristo."

"Apan sobra na ang imong 20 ka tuig nga pagsakripisyo," sa Monsenyor, pa, "nakasiguro ko nga gipaputi na sa Dios ang imong pula nga kasal-anan."

"Tinuod kana, apan di gyud ko mapasaylo ning gibuhat ko sa usa ka alagad sa Dios." Niya pa nga hilabihan ang pagbasul.

Napugos si Max sa pagsugid sa iyang kaagi, ngadto kang Monsenyor Fortich.

Usa ka higayon ana, "mga way uwaw!..." Matud pa sa bana nga naglugos sa asawa niini nga kanhi iyang uyab, "mao kini ang inyo," dayong ibot sa pistola nga giti-on kaniya, kay naabtan silang duha diha sa kwarto.

"Bang! Bang! Apan natapi-on niya kini ug naigo nga patay ang babaye.

Ning tungora, nagkarambola ang duruha ug wa tuyo-a nga napatay usab ni Max ang lalake. Unya, mibulontaryo siya pagsurender sa kapolisan. Temporaryo siyang gipriso, samtang gihusay pa sa korte ang iyang kaso.

Pagkahuman, "sumala sa gipakanaug nga hukom, ikaw, Max D. Puerte, sad-an, sa tinuyo nga pagpatay sa magtiayon. Tungod niini mabilanggo ka sa tibuok mong kinabuhi." Matud sa korte.

Samtang didto na siya sa bilanggoan," Padre, aron mahingpit ang akong kapasayloan," niya pa, kausa diha sa ilang pangompisal," tabangi ko nga magpalansang sa dakung krus, sa panahon nga moabot ang semana santa."

Sukad niadto, "Ginoo, unta dawaton mo ang akong sakripisyo pinaagi sa pagpalansang sa imong krus." Magbakho kining kanunay nga nag-ampo.

Usa ka buntag ana, "Hoy Max, katalawan nimong daku," matud sa brigada mayor samtang nag-ehersisyo sila gawas sa prisohan, "permi ka man lang mabun-og anang imong kabuang. Isog ug tigas kaayo ka'g tinan-awan, uy..."

"Antuson ko lang mayor, iyawat sad makabawos kadtong gipatay ko."

Usa ka adlawa ana,may nadiskitahang kutsilyo sa kauban ni Max sa selda. Kay may plano nga ipatipi siya. Gikulata kadto pag-ayo kay wa motug-an sa nagsugo. Gi-alalayan intawon ni Max, wa kabarug tungod sa grabeng bun-og.

Ug miabot ang unang semana santa ni Max sa prisohan. "Daghan salamat Ginoo, kay karong hapon ilansang na ako sa krus." Kada tuig niya kini gihimo. Misaludo ang mga kauban niyang piniriso. Kay maisog, mipahiyum pa siya dihang gilansang kini, taliwala sa makapasong kainit sa        adlaw.

Apan wa damha, nga mahatagan siyag parole sa bag-ong pangulo sa nasud. Bisan nakagawas na siya, padayon gihapon niyang ginapu-asa, ang matag mahal nga adlaw nga magpalansang.

Gabi-i na kadto. Nagbukot si Max sa katugnaw sa ulan. Kalit kining mitimbakuwas. "Maayo ... may tawo ba? Haskang basa-a nako ... makadayon ba?

"Hesusmariosep! Dali dayon diri, kalooy sab nimo," niya pa sa bisita nga nagkurog ang kalawasan. Gihukasan niya unya gihabulan. "Hala gitakigan man. Gikulbaan siyang nalooy "Bahala na, init na man sad kaayo ang lawas ko." Gigakus niya kini, nga nagbuntag silang nagbukot sa habol.

"Salamat ha." Apan kalit kining midanguyngoy... "Naluwas ko nimo sa takig apan nadisgrasya ko anang imong gatuskig." Matud sa babayeng nagbakho.

"Mao kana ang hinungdan Monsenyor," human niya ikasugid ang tanan. "Wa ko magdahum, nga napusgay ko ang kaputli sa usa ka batan-ong madre."

"Mao ba?" Nagpanlingo ang Monsenyor. "Sige, unyang hapon ikaw nay akong ipalansang didto sa higanteng krus."

Dihang gilansang na, unang higayon nga nakuyapan siya sa hilabihang kasakit. Wa sad magdugay, namatay kini kay gitetanus sa lansang. (Katapusan)