Gula 167
Kinsa gyud kaha ang maong tawo? Misaghid kining maong pangutana sa sidsid sa iyang hunahuna. Taudtaod gayod ang ilang panagsulti. Sa ilang panaglantugi, nasabtan niya nga mora’g dili natural ang tingog niini. Mora’g gituyo pag-usab ang tingog niini aron dili mailhan. May namay-ongan siya sa maong tingog. May pagtuki nga gihimo ang iyang kaisipan labot niini, apan iyang nasuta nga mabaw ra ang lagbas sa iyang tinugkaran.
”Gaw Carlo...”
Nahalingi si Carlo sa iyang luyo diin gikan ang tingog nga iyang nadungog. Nakita niya si Belen nga nagpaingon kaniya.
“Nangita nimo si Papa, Gaw,” nagkanayon si Belen dihang nahiduol na kini kaniya.
“Ngano man kuno?” sukit ni Carlo.
“May gusto kuno siyang pakigsultihan nimo,” maoy tubag.
Mitan-aw si Carlo ngadto sa unahan. Ug dihang mitan-aw siya kang Belen, miingon: “Tana, adtoon nato si Tiyo Berto.”
Nanulod sila sa balay. Midiretso sila sa lawak ni Tiyo Berto. Didto na diay kini sa sulod sa kuwarto, nagpaabot kanila. Naglingkod sa tupad niini si Jimmy.
“Bahin sa unsa man unta ang imong tuyo kanako, Tiyo?” Nagpakisusi gilayon si Carlo tapos makapahimutang sa kaugalingon sa usa ka silya.
“Bahin sa imong Tiya Marta,” laktod nga tubag ni Tiyo Berto.
Nagpabilin lang sa kahilom sila si Jimmy ug Belen.
“Gusto kong ikalubong siya sa labing daling panahon, Dong,” mikurog og diyotay ang tingog ni Tiyo Berto.
Wala motingog si Carlo. Igo lang niyang gitutokan ang panagway sa bana sa pursoso niyang iyaan. Nabasa niya sa panagway niini ang labhag sa kasub-anan.
“Gusto kong mapahimutang na ang patay niyang lawas, Dong,” mipatin-aw si Tiyo Berto. “Sakitan kong magtan-aw sa iyang lungon. Mahinumdom dayon ko sa nahitabo kaniya.” -- Sumpayan pa