Sa akong pagbalik sa Sugbo, wala ko mopuyo sa Santander. Nag-abang ko’g balay sa dakbayan sa Sugbo. Nanginabuhi pinaagi sa pag-drive og PUJ.
Dihang miabot ang pista sa Santander, miduaw ko sa maong lungsod nga maoy dapit nga gilubngan sa akong pusod. Wala ko magdahom nga magkita kami si Bernadith, ang babaye nga una nakong gipanguyaban niadtong grade six pa mi. (Maisip nga siya’y akong first love bisan wala ko niya sugta sa akong pagpangulitawo kaniya).
Mabdos si Bernadith. Nagbusyad na ang iyang tiyan. Misantop sa akong hunahuna nga naminyo na siya maong gipangita ko ang iyang bana.
“Wa koy bana, uy,” nagkanayon si Bernadith.
“Ang amahan diay nianang imong gisabak?” Giingnan ko siya.
“Nadisgrasya ko. Umaabot kong inahan apan dili asawa.”
Sa akong nasayran, may kalit misantop sa akong hunahuna. Natugkad nako nga may pagbati pa gihapon ako alang kang Bernadith. Wala pa gihapoy laing babaye nga nakapuli sa iyang dapit sa akong kasingkasing.
Gibakwi ko ang panumpa nga dili na lang magminyo. Gitanyagan ko si Bernadith nga andam kong mangamahan sa bata nga iyang gisabak kun magpakasal siya nako. Gidawat ni Bernadith ang akong tanyag.
Paglabay sa kapin sa usa ka bulan, nagpakasal kami si Bernadith. Sa unang gabii human sa among kasal, naningkamot ming maka-score bisan nagbusyad na ang iyang tiyan. Lami gihapon si Bernadith (bisan dili akoy nakauna sa iyang pagka-babaye).
Dihang naminyo na mi si Bernadith, ako nang gilabay sa basurahan ang akong little black book. Wala ko na man kini kinahanglana.
Gidala nako si Bernadith sa dakbayan sa Sugbo aron adto na kami manimuyo. Malipayon kami sa among kaminyoon. – Kataposan