“Misibat na ang mga talawan,” ni Carlo pa nga gisantik pa gihapon sa kalagot ang kahiladman. “Maayo lang sila sa lipot.”
“Kuyawa nako kaganina, Gaw,” ni Belen pa. “Kaingon ko’g mao na kadto ang atong kataposan.”
“Mao kini ang akong giingon nimo, Gaw,” ni Carlo pa, “nga kitang tanan angay gayod nga mag-amping.”
May nabati silang uwang sa siren sa sakyanan sa kapolisan nga nagsingabot. May naka-report na tingali sa mga tinugyanan sa balaod bahin sa nahitabong pagpangrakrak ngadto nila ni Carlo. Mihunong ang sakyanan sa kapolisan tungod gayod sa balay.
Gipasulod ni Carlo si Belen sa balay. Siya ray makigsulti sa mga polis. Gisugat niya ang mga tinugyanan sa balaod. Mikuyog si Maj. Campo sa mga sakop niini. Gisukitsukit nila si Carlo bahin sa nahitabo. Giasoy ni Carlo sa kapolisan ang tanang buot nilang masayran.
Gumikan sa maong hitabo, si Carlo mibatig kahingawa alang kanila ni Belen ug Tiya Marta. Dili siya buot nga mapagan ang duha sa kabangis sa mga kriminal nga nagtinguha sa iyang kinabuhi. Hugot ang iyang pagtuo nga balikan gayod siya sa mga kaaway nga pulos nagtaptap sa ilang mga nawong.
Busa, nianang pagkaudto, atol sa ilang pagpangaon, gidaygan niya sila si Belen ug Tiya Marta sa iyang plano. (Si Marta nga wala sa balay atol sa nahitabong pagpangrakrak mibati usab og kabalaka ug kalisang pagkasayod niini sa nahitabo).
“Pauli una mo sa inyong gipuy-an, Tiya,” nagkanayon si Carlo.
“Apan ngano man, Dong?” ni Tiya Marta nga nakugang sa kalit niyang hukom.
“Delikado ang inyong pagkabutang dinhi,” pasabot ni Carlo. “Nakaseguro kong dili gayod ako lung-an sa mga kaaway. Dili ko buot nga lakip kamo maangin sa ilang kabangis.” -- Sumpayan pa