Ang umagad

“Nganong saba kaayo nang atong silingan?” nangutana si Fermi sa iyang asawa.

“Nag-away ang magtiayon kay nadungog kuno sa bana nga miingon si Misis nga mamatay na unta ang iyang ugangan.”

May daan nang panagbangi ang umagad ug ang ugangan nga tingali miabot sa ingon niana nga punto nga nagtinunglohay. Apan hugtanon nga milimod ang asawa nga wala siya magsulti og ingon niana sa inahan sa iyang bana.

Sigon sa nadungog kong mga sulti, may nagsumbong ngadto sa bana nga may mga gisulti nga mga ingon niana ang asawa batok sa ugangan.

Bisan unsaon nimo og pangatarungan,” nadungog ni Fermin ang tingog sa bana, “nahibalo man gyud ko nga may gisulti ka nga ngil-ad batok sa akong inahan.”

“Namasangil lang nang nagsumbong diha nimo,” mitubag ang asawa.

Milabay ang pipila ka adlaw, og ingon sa gisungog sa kapalaran, namatay ang inahan sa bana. Nakaingon ako sa akong kaugalingon, unsa kaha kun ingon niana ang mahitabo kanako? Apan lig-on ang akong pagsalig nga dili kini mahitabo nako kay kanus-a pa man, wala ako mogawas sa maayong pamatasan sa pakig-uban sa akong ugangan.

“Unsa kaha kun maka-umagad ka og ingon niana no?” matud sa iyang asawa.

“Dili kana mahitabo kanako kay may panultihon kita nga ‘kun unsa ang imong pamatasan ngadto sa imong ugangan, mao sab na ang mahimong batasan sa imong mahimong umagad.’

Nakaginhawa ako og luag kay dako kaayo ang kahigayonan nga dili ako   makaumagad og ingon niana ug walay mohimo nga manunglo nako. (Kataposan)