Ang Impiyerno ni Belen - 2

Gula 117

Wala’y laing bisita si Carter. Ako ray iyang dinapit. Nalipay siyang wala ko mobalibad sa iyang pagdapit nako.

“Ako ra diay imong gi-invite?” Gipangutana ko si Carter dihang nisugod na mi’g pangaon.

“Oo,” maoy iyang tubag. “Ikaw ra man ang gusto sa akong anak nga dapiton. Ikaw ra man kuno ang iyang ganahan kay guwapa ka.”

“Owws...!” Mao ray akong natubag dayong tan-aw ngadto sa anak ni Carter nga nagpakahilom lang.

Gitibawas namo ang pangaon. Pagkahuman, nagsultihanay mi’g kadiyot si Carter sa may sala. Paglabay sa pipila ka gutlo, nanamilit na ko niya. Mibalik na ko sa akong gipuy-an.

Paghimutang nako sa sala sa balay, mibagting ang telepono. Gipunit nako ang awditibo aron pagtubag sa tawag.

“Salamat sa imong pagsanong sa akong imbitasyon,” tingog ni Carter ang akong nabati didto sa pikas tumoy sa linya sa telepono.

“Way sapayan,” giingnan ko siya. “Salamat sab sa imbitasyon.”

“I love you, Belen,” takulahaw lang mibungat si Carter. -- Sumpayan pa