“Gipangutana ko na usab kana sa akong kaugalingon. Lakip ako wala makasabot kun nganong ako kining gibuhat. Kun nganong nakig-unong ko nimo nga unta dili ko man ikaw kabanay. Dili ko ikaw ig-unsa. Nagkita lang gud ta sa barko. Mao nga lakip ako wala makasabot sa akong kaugalingon. Ang nasabtan ko lang ug naseguro sa akong kaugalingon mao nga gaan ang akong buot kanimo.”
“Ingon usab niana ang akong gibati, Bradley. Sa una pa lang natong panagkita, namatikdan ko nga gaan kaayo ang akong buot kanimo.”
Wala lang tuyoa nga nagkatinutokay sila. Mora’g nagsultihanay ang ilang mga mata. Unya mao na lamay ilang namatngonan nga nag-abot na ang ilang mga ngabil. Nabatyagan ni Sandra ang tumang kalalim sa pagtinal-opay sa ilang mga dila.
Namatngonan ni Sandra nga gibaswat siya ni Bradley. Gidala sulod sa balay. Ug didto sa sulod sa kuwarto, gihingpit nila ang ilang panagsalo sa langitnong kalalim.
Nahiabot si Mr. Fernan Diolan, ang amahan ni Sandra, sa Sugbu. Nakabalita na siya nga ania sa Sugbu ang iyang anak ug gipangita na kini nila ni Morris. Nagpatabang siya sa kapolisan sa pagpangita kang Sandra. Maoy iyang gidangpan si Col. Cesar Antopon, ang opisyal ni Bradley.
“Ikaw diay ang amahan ni Sandra Diolan?” Sukit sa koronel. “Oo, Koronel,” matud ni Mr. Diolan. “Mianhi dayon ko sa Sugbu sa akong pagkasayod nga nia dinhi ang akong anak ug gikidnap kini sa usa ka polis.” -- Sumpayan pa