Sukli sa utang

Gula 232

Bisan nakasabot ko’s pasumbingay ni Mar apan nagpaguryo-guryo ko. Dili ko gustong motubay sa iyang gisulti kay ingon sa nanimaho kining tentasyon sa kahuyang sa akong pagka-babaye.

“U-unsay giuhaw?” Nagpakaaron-ingnon kong wala makasabot sa iyang gisulti ngari nako.

“Sa sawsaw,” niya pa dayong dakol-dakol sa iyang tudlo ngadto sa binukhad niyang palad.

“Wa ko maghunahuna bahin niana,” gibakakan ko siya. “Mawagtang man ang kahidlaw basta di lang maghunahuna bahin og sawsaw.”

“Kaha?” Gitutokan ko ni Mar. “Maantos kaha nimo ang kahidlaw? Makapasalimuang ra ba na.”

Wala ko motingog. Pero sa akong hunahuna, nakaingon ko nga husto gyud ang gisulti ni Mar.

“Puyde man sab nga ako unay mobanos sa sapatos ni Ferdinand,” nagkanayon si Mar nga mikidhat nako.

“Naunsa ka diha?” Giingnan ko siya kay nakasabot ko sa lain na sab niyang pasumbingay.

“Lagi. Puyde man nga ako lang unay magpa-Ferdinand-Ferdinand samtang ang tinuod nga Ferdinand tua pa sa Manila.”

“Mahimo bang di na ta maghisgot bahin niana?”

“Nganong dili? Pero concern lang ko nimo. Dili baya lalim kun ang asawa malayo sa bana. Haw-ang kanunay ang sakoban nga dili masudlan sa naandan niining hinagiban.”

“Maantos nako ang kamingaw ug ang kahidlaw.”

“Sulod tingali sa pipila ka adlaw. Pero sulod sa taas nga kutay sa panahon, morag dili ikapanansag. Lahi man gud nang butanga. Kun makatilaw ka, magpangita ka na niini kanunay.”

Wala ko motingog. Mihana ko’g biya sa atubangan ni Mar apan nagunitan niya ang akong kamot. Gibitad ko niya’g hinay aron mobalik og paduol niya. Giwakli ko ang iyang kamot nga migunit sa akong bukton samtang wala pay laing mga mata nga nakakita namo.

“Unsa man,” ni Mar pa. “Gusto kang moanhi ko unyang gabii?”

“Mag-unsa ka man dinhi?” Gisukna ko siya.

“Mag-unsa pa? Di...makig-ana nimo...?”

“Bastos!” Mora’g napikal kos gisulti ni Mar kay ingon sa nakamenos siya sa akong pagka babaye maong ako siyang gisagpa. -- Sumpayan pa