Sukli sa utang

Gula 211

Suheto na ko sa mga timaan kun kasawsawon si Ferdinand nako. Isip iyang asawa, sinati na nako ang mga ilhanan nga gusto siyang mo-score. Mao nga ang iyang pagtanday nako giisip kong usa ka sexual connotation.

Nakasabot sab ko nganong gusto siyang mosawsaw. Mogikan na siya inigka kaadlawon paingon sa Manila. Gusto tingali niya nga mahimong romantiko ang kataposang gabii sa among panagdulog sa dili pa siya molarga balik ngadto sa kaulohan.

“Hatagi ko’g pabawon,” kini ang gihagawhaw niya pagsulti kun sa Binisaya pa kay gitinagalog man namo ang among panagsulti kay dili pa man ko maantigong mo-Binisaya niadtong higayona.

“Unsa may akong ipabawon nimo?” Gihagawhaw sab nako ang akong pangutana ngadto niya.

“Kini,” maoy iyang tubag dayong hapuhap sa nag-ugdong butang taliwala sa duha nako ka paa.

“Kana ra diay,” giingnan ko siya. “Sure basta ikaw.”

Human sa among lovemaking session, abi ko’g matulog na si Ferdinand. Nasayop ko kay igo man lang siyang nagpahuwas sa gibati niyang kakutas.

Subli namong gitagay ang kalalim sa lawasnong kalipay.

“Mangatulog na ta, uy,” giingnan ko siya human sa ikaduhang hugna sa among engkuwentro. “Tingalig dili ka makamata unyang kaadlawon. Mabiyaan ka sa bus.”

“Ayaw kabalaka,” niya pa. “Akoy bahala.”

Ug sa wala pa gyud mi mangatulog, mi-score pa gyud siya’g usab.

Pagkakaadlawon, gipukaw ko ni Ferdinand. Nakahuman na diay siya’g pangape. Siya ray naghikay sa kosina. Gipasagdan lang ko niyang natulog. Ug nakailis na siya og sapot nga panglakaway.

“Pag-ayoayo dinhi,” giingnan ko ni Ferdinand dihang nabati na namo ang andar sa makina sa bus nga iyang sakyan. -- Sumpayan pa